Category Finanse międzynarodowe

Miejsce do spekulacji walutowej pozostawia tylko taka sytuacja, gdy pozycja danej waluty na rynku dewizowym nie jest ustabilizowana, tj. gdy uważa się, iż ze względu na utrzymującą się od dłuższego okresu sytuację płatniczą kurs danej waluty jest zbyt niski lub zbyt wysoki. Narzędziem operacji walutowych są swapy walutowe z zastosowaniem transakcji terminowych2. W sytuacji, gdy różnica kursu spot i forward (bieżącego i terminowego) jest niewielka, transkacje walutowe realizuje się zazwyczaj bez zabez-

Według W. M. Cordena, integracja walutowa zawiera dwa składniki: unię kursową oraz zintegrowany rynek kapitałowy2. Unia kursowa oznacza trwale usztywnione kursy walut między krajami unii, przy czym kursy te mogą się zmieniać wobec krajów spoza unii. Definicja W. M. Cordena zawiera nie tylko pojęcie integracji walutowej, ale i część składową integracji finansowej, jaką stanowi zintegrowany rynek kapitałowy.

Ogólnie można stwierdzić, że najważniejszą walutą transakcyjną o dużej przewadze nad innymi walutami na rynkach walutowych jest dolar USA. Marka niemiecka jest drugą co do rangi walutą transakcyjną. W dalszej kolejności, ustalonej tylko orientacyjnie, występują takie waluty wymienialne, jak funt angielski, jen japoński, frank szwajcarski, frank francuski i gulden holenderski. Powyższe waluty (o czym dalej będzie mowa) występują również jako waluty transakcyjne w handlu światowym.

Rynek eurodolarowy jest to zatem rynek wierzytelności (należności i zobowiązań) dolarowych poza granicami Stanów Zjednoczonych. Rynek eurowalut można określić jako rynek wierzytelności w walutach wymienialnych poza granicami ich pochodzenia.

W drugim planie Barre’a postuluje się stopniowe ograniczenie marży wahań kursów walut krajów członkowskich EWG. Skłoni to banki centralne do wzajemnego uzgadniania ich interwencji na rynkach dewizowych i wykorzystywania walut krajów EWG w charakterze walut interwencyjnych. Przyczyni się również do lepszej koordynacji polityki kredytowej krajów członkowskich i doprowadzi stopniowo do wspólnego systemu rezerw walutowych.

W latach osiemdziesiątych obecnego stulecia pojawiło się w międzynarodowych finansach niezwykle ciekawe zjawisko określane coraz częściej mianem globalizacji rynków finansowych. Ma ono ogromne znaczenie dla rozwoju gospodarczego współczesnego świata i polega w dużym stopniu na funkcjonalnym powiązaniu i silnym zespoleniu narodowych rynków walutowych, pieniężnych i kredytowych w jeden, w istocie globalny, rynek finansowy.

Szereg tych innowacji wprowadzono od połowy lat siedemdziesiątych na rynkach finansowych Wielkiej Brytanii, USA i Japonii, a także na eurorynkach pieniężnych i kapitałowych. Pod względem wprowadzania innowacji finansowych przodującą rolę odgrywały banki amerykańskie i angielskie na rynku w USA i rynku londyńskim. Innowacje te były później stosowane w RFN, w Szwajcarii i we Francji oraz w niektórych krajach azjatyckich (Japonia, Hongkong, Singapur).

Na kolejnym posiedzeniu w dniu 22 grudnia 1987 r. ministrowie finansów i prezesi banków centralnych krajów Grupy 7 potwierdzili dużą wagę porozumienia z Luwru, które to porozumienie doprowadziło do pozytywnego rozwoju gospodarki światowej. Wyrazili oni ponadto pogląd, że większa stabilność kursów walut wpłynęła pozytywnie na ograniczenie stanów nierównowagi w gospodarce światowej. Opowiedzieli się również za dalszą koordynacją polityki gospodarczej.

Zanim przystąpimy do analizy przywracania równowagi bilansu płatniczego, trzeba najpierw rozpatrzyć pojęcie deficytu lub nadwyżki tego bilansu. Napisaliśmy już poprzednio, że bilans płatniczy każdego kraju jest zawsze formalnie wyrównany. Pojęcia więc deficytu lub nadwyżki bilansu płatniczego muszą oznaczać co innego niż różnice między stroną ,,Winien” a stroną „Ma” tego bilansu. Nasuwa się zatem pytanie, co należy rozumieć pod pojęciem deficytu lub nadwyżki bilansu płatniczego.

Powstaje uzasadnione pytanie, jakie zadania dla narodowych władz walutowych i dla międzynarodowej współpracy walutowej wynikają z faktu istnienia tak dużego i podatnego na wpływy zewnętrzne eurorynku pieniężnego. Główne zadanie polega na zapobieganiu przenoszenia na własne gospodarki narodowe negatywnych wpływów tego rynku.