Porozumienie z Luwru

Porozumienie z Paryża, z lutego 1987 r., w związku z miejscem, w którym toczyły się obrady, przeszło do historii jako porozumienie z Luwru (The Louvre Accord). W ciągu następnych kilku miesięcy skuteczność tego porozumienia okazała się zaskakująco duża. Uczestnicy rynków walutowych, zdając sobie sprawę z istnienia i funkcjonowania tego porozumienia, obawiali się zbyt otwarcie przeciwstawiać rządom, a banki centralne krajów uprzemysłowionych podejmowały zdecydowane i zazwyczaj skuteczne działania interwencyjne za każdym razem, gdy zaistniała groźba destabilizacji rynków walutowych.

Na 13 spotkaniu na szczycie w Wenecji w dniach 8-10 czerwca 1987 r. szefowie państw i rządów krajów Grupy 7 uzgodnili, że będą wzmacniać istniejące porozumienia w zakresie koordynacji polityki gospodarczej. Wyrazili oni zgodę na wzmocnienie (z pomocą MFW) nadzoru nad ich gospodarkami poprzez stosowanie wybranego zestawu wzajemnie spójnych wskaźników ekonomicznych.

Na posiedzeniu w dniu 26 września 1987 r. (przed coroczną sesją MFW) ministrowie finansów i prezesi banków centralnych krajów Grupy 7 wydali oświadczenie, w którym witają z zadowoleniem osiągniętą stabilizację kursów walut od czasu porozumienia z Luwru. Odnotowali oni również takie korzystne zjawisko, jak ograniczenie deficytu budżetowego w USA, wprowadzenie w Japonii programu dodatkowych wydatków i ograniczenie stopy podatku dochodowego w RFN. Podkreślili, że duże nadwyżki bilansu płatniczego krajów nowo uprzemysłowionych są ważnym czynnikiem powodującym brak równowagi zewnętrznej. Wyrazili zgodę na podjęcie działań w celu realizacji postanowień z Luwru oraz na podjęcie środków z zakresu liberalizacji rynków, reform podatkowych, zmian strukturalnych, zapewnienia nieinflacyjnego rozwoju, ograniczenia stanów nierównowagi płatniczej oraz walki z protekcjonizmem. Potwierdzili ponadto wolę koordynacji polityki gospodarczej i wzmocnienie nadzoru nad realizacją porozumień zawartych na spotkaniu na szczycie w Wenecji.