Zanim przystąpimy do analizy przywracania równowagi bilansu płatniczego, trzeba najpierw rozpatrzyć pojęcie deficytu lub nadwyżki tego bilansu. Napisaliśmy już poprzednio, że bilans płatniczy każdego kraju jest zawsze formalnie wyrównany. Pojęcia więc deficytu lub nadwyżki bilansu płatniczego muszą oznaczać co innego niż różnice między stroną ,,Winien” a stroną „Ma” tego bilansu. Nasuwa się zatem pytanie, co należy rozumieć pod pojęciem deficytu lub nadwyżki bilansu płatniczego.

W interesie euroobligacji, w szczególności w interesie działających na nim eurobanków, leży przyciąganie do niego grupy inwestorów indywidualnych bardziej uświadomionych oraz przygotowanych materialnie, intelektualnie i emocjonalnie do warunków i sytuacji panujących na rynku euroobligacji. W tym celu potrzebna jest eurobankom wzajemna informacja o instytucjonalnych i indywidualnych inwestorach oraz ich potencjalnej sile w zakresie nabywania euroobligacji z nowych emisji. Jest to ważne z tego powodu, że eurobanki chcą mieć po prostu dobre rozeznanie, do kogo się zwracać w przypadku wprowadzenia na rynek nowych partii euroobligacji przez emitentów z czterech głównych sektorów popytu, o których już była mowa.

Pojęcie integracji walutowej i finansowej wiąże się nieodłącznie z integracją gospodarczą. W literaturze ekonomicznej nie jest ono jednoznacznie definiowane. Uważa się najczęściej, że integracja walutowa i finansowa ma zapewnić niezbędne warunki do funkcjonowania strefy wolnego handlu, unii celnej, wspólnego rynku oraz unii gospodarczej i walutowej.

Trzeba na wstępie stwierdzić, że sprawa inwestorów na rynku euroobligacji jest niezwykle ciekawa, intrygująca, a nawet tajemnicza. Wynika to m.in. z trudności osiągnięcia dostatecznego rozeznania co do ,,struktury” i przekroju inwestorów, głównie inwestorów indywidualnych. Ponadto należy również uwzględnić i to, że rynek euroobligacji zdominowany jest przez około 100 banków. Jest on w coraz to większej mierze zdywersyfikowany, zarówno pod względem plasowania euroobligacji, jak i pod względem jego organizacji. Rola dużych banków komercyjnych i obecność nowych instytucjonalnych inwestorów na rynku euroobligacji zwiększyły niewątpliwie bazę kapitałową tego rynku, który jest określany mianem „produktu swych czasów”.

Powstaje uzasadnione pytanie, jakie zadania dla narodowych władz walutowych i dla międzynarodowej współpracy walutowej wynikają z faktu istnienia tak dużego i podatnego na wpływy zewnętrzne eurorynku pieniężnego. Główne zadanie polega na zapobieganiu przenoszenia na własne gospodarki narodowe negatywnych wpływów tego rynku.

Po marcu 1973 r., a więc po wprowadzeniu płynnych kursów walut głównych krajów kapitalistycznych, interwencje na rynkach walutowych były niewiele mniejsze niż w warunkach stałych kursów walut (do 1971 r). Skalę interwencji na rynkach walutowych powiększał w latach 1973-1979 mechanizm „węża walutowego” w UE, a od 13 marca 1979 r. – mechanizm kursowy w ramach Europejskiego Systemu Walutowego (ESW).

Powyższym zaletom należy przeciwstawić trzy główne wady tego rynku. Pierwszą z nich jest to, że z rynku tego wywodzą się siły doprowadzające niekiedy do konfliktów z narodowymi interesami gospodarczymi oraz narodową polityką gospodarczą i pieniężno-kredytową, Istnienie tak pojemnego rynku eurowalut, który jak magnes przyciąga czasowo wolne środki pieniężne i znów je odpycha, zawęziło znacznie granice skuteczności narodowej polityki kredytowej wielu krajów Zachodu, takich jak USA, RFN czy Wielka Brytania. Napięcia pomiędzy narodową polityką gospodarczą i rynkiem eurowalut znajdują wyraz w zmieniających się różnicach oprocentowania. Z uwagi na fakt, że polityka gospodarcza poszczególnych państw nakierowana jest – obok równowagi bilansu płatniczego – również na utrzymanie wysokiego stanu zatrudnienia, zapewnienie wzrostu i utrzymanie stabilności cen na rynku wewnętrznym i że na poziom oprocentowania poszczególnych krajów oddziałuje ich polityka kredytowa, dochodzi coraz częściej do występowania różnic oprocentowania oraz do przepływów i odpływów międzynarodowych kapitałów pieniężnych. To, że takie przepływy ograniczają nadmierną autonomiczną politykę kredytową, nie jest jeszcze wadą, bo wpływają one na pewne dopasowanie i integrację eurorynku pieniężnego. Może dojść jednak do takiej sytuacji, że w poszczególnych krajach – na skutek przeciwnych przepływów pieniądza z rynku eurowalut lub na ten rynek – może być utrudnione prowadzenie polityki dostosowawczej. Występuje to przykładowo wtedy, gdy kraje, które ze względu na przebieg koniunktury i stan bilansu płatniczego są zmuszone do prowadzenia polityki restrykcyjnej, nie mogą jej realizować z powodu niepożądanego napływu pieniądza z eurorynku pieniężnego. Odwrotnie – tam gdzie pożądane byłoby prowadzenie polityki ekspansywnej, odpływ środków na eurorynek przeciwdziała realizacji tego celu. W ten sposób eurorynek pieniężny utrudnia przebieg procesów dostosowawczych w gospodarkach krajów kapitalistycznych.

Ryzyko zmian kursów walut wywołuje więc potrzebę wcześniejszego nabywania i sprzedawania walut na rynku walutowym w zależności od zajmowania przez podmioty gospodarcze pozycji ,.krótkiej” czy „długiej” i terminów przeprowadzania odpowiednich operacji finansowych. Obok bieżącego popytu i podaży walut występuje tu również ich przyszły popyt i podaż. Stwarza to możliwości ochrony przed ryzykiem kursowym między bieżącym a przyszłym okresem. Dlatego rynek walutowy funkcjonuje w postaci kilku rynków cząstkowych (segmentów), z których najważniejszy jest bieżący rynek walutowy (spot market) i terminowe rynki walutowe (futures, forward market).

Powstaje więc potrzeba świadomej pielęgnacji tego rynku, m.in. w drodze dokonywania depozytów i przejściowego wycofywania środków. Bank Rozrachunków Międzynarodowych, o którym się często mówi, że przejął pieczę nad tym rynkiem, sam nie czuje się na tyle silny, aby spełniać w sposób dostateczny tę funkcję opierając się tylko na własnych możliwościach. Z pomocą pospieszyły mu Szwajcarski Bank Narodowy, Federal Reserve Bank of New York oraz banki krajów Europy Zachodniej i Stanów Zjednoczonych. W interesie całej międzynarodowej społeczności finansowej leży niedopuszczenie do wybuchu kryzysu na rynku eurowalut.

Teoria G. Casseia opiera się na twierdzeniu, że kurs walut między dwoma krajami jest zdeterminowany przez stosunek realnej siły nabywczej, jaką reprezentują waluty tych krajów. Z kolei siła nabywcza waluty w porównaniu z inną walutą wynika z różnic w poziomie cen krajowych. Siła nabywcza pieniądza, uwarunkowana poziomem cen, oznacza Mość towarów i usług, jakie można zakupić za daną jednostkę pieniądza”1.