Porozumienie z Paryża, z lutego 1987 r., w związku z miejscem, w którym toczyły się obrady, przeszło do historii jako porozumienie z Luwru (The Louvre Accord). W ciągu następnych kilku miesięcy skuteczność tego porozumienia okazała się zaskakująco duża. Uczestnicy rynków walutowych, zdając sobie sprawę z istnienia i funkcjonowania tego porozumienia, obawiali się zbyt otwarcie przeciwstawiać rządom, a banki centralne krajów uprzemysłowionych podejmowały zdecydowane i zazwyczaj skuteczne działania interwencyjne za każdym razem, gdy zaistniała groźba destabilizacji rynków walutowych.

Między rynkiem walutowym i pieniężnym występują wzajemne powiązania, związane z wymianą walut, zabezpieczaniem się przed ryzykiem kursowym i przepływami kapitałów krótkoterminowych. Powiązanie rynku walutowego z rynkiem pieniężnym uwidacznia się przede wszystkim w tzw. ubezpieczonym arbitrażu procentowym, o którym będzie mowa poniżej.

Dlatego też, zdaniem L. Tindemansa, wzmocnienie i rozszerzenie istniejącego obecnie jądra stabilności monetarnej, jakim jest „wąż”, stanie się bazą dla rzeczywistej zbieżności polityki gospodarczej i walutowej. Umocnienie „węża” będzie również bezpośrednio pomocne w stopniowym przywracaniu większej międzynarodowej stabilności walutowej. Pierwszym krokiem w kierunku przywrócenia tej stabilności jest stworzenie ważnych stref stabilności, w ramach których można utrzymać stałe kursy walut. To umocnienie „węża ułatwi znalezienie lepszej koordynacji polityki gospodarczej i walutowej pomiędzy dużymi blokami w celu zmniejszenia – nadmiernych w ostatnim okresie – fluktuacji pomiędzy wiodącymi walutami lub grupami walut, w szczególności zaś między „wężem” a dolarem USA. W związku z tym Europejski Fundusz Współpracy Walutowej będzie się stopniowo stawał odpowiedzialny za politykę interwencyjną „węża” w stosunku do dolara. Wzmocnienie „węża” ułatwi Wspólnocie uczestnictwo w międzynarodowych negocjacjach finansowych.

Stuprocentowa rozpiętość odchyleń byłaby osiągnięta wtedy, gdyby jedna waluta znalazła się w opozycji do wszystkich pozostałych walut, tzn. gdyby odchyliła się tak daleko, jak przewiduje to marża wahań, czyli o 2,25% lub 6%. Rozpiętość odchyleń i próg odchyleń (75% rozpiętości odchyleń) dla walut wchodzących w skład systemu kursowego ESW przedstawia tabela 121.

Terminowe transakcje walutowe futures są aktualnie przeprowadzane na następujących giełdach: International Monetary Market (IMM) w Chicago, London International Financial Futures Exchange (LIFFE) w Londynie i Singapore International Monetary Exchange (SIMEX) oraz Sydney Futures Exchange (SFE). Największy wybór walut występuje na IMM (siedem walut: funt angielski, marka RFN, frank szwajcarski, jen japoński, dolar kanadyjski, peso meksykańskie i frank francuski) i na LIFFE (cztery waluty: funt angielski, marka RFN, frank szwajcarski i jen japoński). Wszystkie powyższe waluty kupowane są i sprzedawane za dolary USA. Kurs każdej z tych walut wyrażony jest w dolarach USA na jednostkę danej waluty (notowanie bezpośrednie). Taki sposób wyrażania kursów walut pozwala traktować waluty jak każdy towar, zgodnie z zasadą: kupuj, kiedy kurs jest niski i sprzedawaj, gdy kurs jest wysoki.

Umożliwił on w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych finansowanie deficytów bilansów płatniczych krajów importerów ropy naftowej, a więc krajów rozwiniętych i rozwijających się, nie będących członkami OPEC. Był on ważnym ogniwem „recyrkulacji” petrodolarów od krajów OPEC do gospodarek krajów uprzemysłowionych i ich rynków kredytowych. Elastyczność tego rynku i panująca na nim swoboda sprawiała, że w okresach niepokojów walutowych wpływał on zaburzająco na kursy walut wymienialnych, używanych jako eurowaluty. Określany jest on często mianem wrażliwego odcinka frontu walutowego.

Panuje przekonanie, że dewaluacja ma stymulujący wpływ na dochód narodowy. Powoduje ona jednak, jak już zaznaczono, wzrost cen krajowych i inflację, która eliminuje nie tylko pozytywny wpływ dewaluacji na bilans handlowy, ale i osłabia skłonność do oszczędzania. Inflacja stanowi redystrybucję dochodów od wierzycieli do dłużników. Jej negatywne skutki odczuwają przede wszystkim kategorie osób o stałych dochodach. W warunkach inflacji ulegają deprecjacji oszczędności. Inflacja wywołuje też zjawisko frustacji oraz ucieczki od wartości pieniężnych do wartości rzeczowych.

Drugą co do ważności walutą interwencyjną stała się na początku lat siedemdziesiątych marka RFN. Według oceny Niemieckiego Banku Federalnego, udział tej waluty w operacjach interwencyjnych zbliżony jest do udziału tej waluty w rezerwach walutowych świata3. Należy podkreślić, że obok dolara USA marka RFN jest główną walutą interwencyjną w ESW.

Członkami Banku są 32 banki centralne następujących krajów: Australii, Austrii, Belgii, Bułgarii, Kanady, Czechosłowacji, Danii, Estonii, Finlandii, Francji, RFN, Grecji, Węgier, Islandii, Irlandii, Włoch, Japonii, Litwy, Łotwy, Holandii, Norwegii, Polski, Portugalii, Rumunii, Republiki Południowej Afryki, Hiszpanii, Szwecji, Szwajcarii, Turcji, Wielkiej Brytanii, USA i Jugosławii. Po rozpadzie Czechosłowacji i Jugosławii status krajów członkowskich BIS uzyskają zapewne kraje powstałe w wyniku tego rozpadu, chociaż do 31 marca 1996 r. nic się nie zmieniło. Jesienią 1996 r. BIS zaprosił do członkostwa w nim banki centralne 9 krajów: Brazylii, Chin, Korei Płd., Hongkongu, Indii, Meksyku, Rosji, Arabii Saudyjskiej i Singapuru.

Skutki spekulacji walutowej dla gospodarki narodowej mogą być zarówno pożyteczne, jak też szkodliwe, zależnie od okoliczności. Jeżeli pomiędzy różnymi rynkami występują różnice w wysokości stóp procentowych, to arbitraż procentowy prowadzi do zmniejszenia tych różnic i jest gospodarczo użyteczny. Mogą być jednak sytuacje wyjątkowe, gdy np. rząd danego kraju prowadzi politykę obniżki lub podwyżki wewnętrznej stopy procentowej. Każda spekulacja ułatwiająca arbitraż procentowy będzie traktowana w tej sytuacji jako szkodliwa, jeżeli np. prowadzi ona do obniżki stopy procentowej, gdy władze wewnętrzne dążą do jej podwyżki i odwrotnie. Interes arbitrażystów i spekulantów będzie tu sprzeczny z interesem gospodarki narodowej jako całości.