Udział dolara USA jako waluty transakcyjnej w światowym eksporcie wynosił w 1976 r. około 52%. Udział marki RFN pod tym względem wynosił około 14%. Trzecie miejsce zajmowały frank francuski i funt angielski (po 6-7%). Te dwie ostatnie waluty stosowane były jednak w małym zakresie jako waluty transakcyjne w handlu między krajami trzecimi, tj. poza Francją i Wielką Brytanią. Z innych walut wymienialnych tylko gulden holenderski przekroczył w latach siedemdziesiątych trzyprocentowy udział jako waluta transakcyjna w handlu światowym.

Druga wada tego rynku polega na tym, że kryje on w sobie znaczne strukturalne niebezpieczeństwa. Tkwią one w niedostatecznej przejrzystości rynku. Banki, prowadzące najczęściej swą działalność na podstawie depozytów eurowalutowych, mogą je ponownie wypożyczyć na krótki lub średni termin innym bankom lub instytucjom pozabankowym. Nie mają one jednak dostatecznego rozeznania co do tego, kto jest ostatecznym odbiorcą, jakie jest jego zadłużenie i na jakie cele zostanie wykorzystany dany kredyt eurowalutowy. Ocenę sytuacji utrudnia tu jeszcze fakt, że ostatni użytkownicy kredytów eurowalutowych konwertują często eurowaluty na walutę lokalną i dopiero w przypadku nadejścia terminu płatności znów nabywają waluty na krajowych rynkach dewizowych. Spowodowane długo- lub średnioterminowymi kredytami unieruchomienie eurofunduszy może w przypadku napięć na eurorynku i wycofywania eurodepozytów wywrzeć fatalny efekt i doprowadzić do kryzysu płynności na tym rynku. Masywne skurczenie eurorynku pieniężnego mogłoby wywołać reakcję łańcuchową i sprawić, że liczni dłużnicy i eurobanki popadną w tarapaty, a także wciągnąć handel światowy i międzynarodowy system walutowy w kłopotliwe położenie, a nawet w stan kryzysu.

Przeszkody, jakie wystąpiły w trakcie realizacji pierwszego, w szczególności zaś drugiego etapu planu Wernera postawiły na porządku dnia problem szukania innego, bardziej realistycznego podejścia do sprawy wprowadzania unii gospodarczej i walutowej, uwzględniającego w szerszym stopniu zewnętrzne i wewnętrzne uwarunkowania integracji walutowej w EWG.

Na terminowym rynku walutowym typu forward, podobnie jak na rynku bieżącym, główną rolę odgrywają banki handlowe, z którymi poszczególne podmioty gospodarcze zawierają transakcje kupna-sprzedaży walut z dostawą w przyszłości. Funkcjonuje tu dobrze rozwinięty międzybankowy terminowy rynek walutowy. Banki handlowe „kojarzą” głównie transakcje kupna-sprzedaży walut swoich klientów. W przypadku, gdy suma sprzedaży walut na termin różni się od sumy zakupów, banki handlowe same wypełniają te różnice, co oczywiście nie oznacza, że decydują się one przejąć ryzyko kursowe. Banki handlowe sprzedają tu i kupują odpowiednią ilość waluty obcej na rynku bieżącym po to, aby w przyszłości wywiązać się ze zobowiązań wobec klientów.

Może też być stosowany (i jest stosowany) arbitraż cztero- czy pięciopunktowy. W tego rodzaju arbitrażu cała operacja arbitrażowa przechodzi przez cztery czy pięć rynków walutowych. Mogą być również operacje arbitrażowe wielowalutowe. Wszystkie one powodują zmniejszenie różnic kursowych między rynkami walutowymi. Można je traktować jako krótszy lub dłuższy cykl transakcji dwuwalutowych pociągających za sobą zmianę kursów walut1.

W kursie waluty jako cenie pieniądza zagranicznego znajdują odzwierciedlenie stosunki ekonomiczne (wartościowe) między różnymi gospodarstwami narodowymi nawiązywane w toku wymiany handlowej, współpracy przemysłowej, ruchu podróżnych i w wielu innych ważnych dziedzinach. W kursie tym dochodzi do swego rodzaju konfrontacji na płaszczyźnie walutowej zarówno systemów i układów cen odrębnych suwerennych gospodarstw narodowych, jak i ich sprawności ekonomicznej.