Banki komercyjne są trzecim co do wielkości kontrahentem rynku euroobligacji po stronie podaży. Nabywają one euroobligacje do własnych portfeli albo w formie powiernictwa dla osób trzecich, pobierając za tego rodzaju czynności odpowiednie prowizje. Dysponując dużymi wkładami bieżącymi i terminowymi, mają one możność różnicowania swych lokat celem zabezpieczenia się przed ryzykiem niewypłacalności pożyczkobiorcy. Nabywając euroobligacje, banki handlowe, w szczególności eurobanki, wyspecjalizowały się w plasowaniu euroobligacji na eurorynku kapitałowym (i pieniężnym), tworząc specjalne syndykaty bankowe o zasięgu międzynarodowym. Bez działalności pośredniczącej banków komercyjnych rynek euroobligacji nie mógłby się tak szybko rozwijać.

Koordynację polityki walutowej i finansowej w skali międzynarodowej należy rozpatrywać w ścisłym powiązaniu z zasadami międzynarodowego systemu walutowego i realizacją celów polityki gospodarczej krajów członkowskich Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW).

Wahania kursów akcji są normalnym zjawiskiem ekonomicznym. Sytuacja na rynku akcji to barometr koniunktury. W sytuacji normalnej wahania kursów akcji oznaczają stopień oceny przedsiębiorstw, które emitowały akcje, i przewidywane kierunki ich rozwoju oraz kierunki rozwoju poszczególnych gałęzi gospodarki. Wpływa to w dużym stopniu na przebieg koniunktury oraz na formułowanie optymistycznych bądź pesymistycznych ocen kształtowania się sytuacji gospodarczej krajów i perspektyw ich rozwoju. Te niewymierne oceny brane są pod uwagę przez operatorów giełdowych przy podejmowaniu przez nich decyzji co do kupna lub sprzedaży odpowiednich pakietów akcji na wielu rynkach papierów wartościowych.

Międzynarodowy rynek walutowy stanowi przejaw swego rodzaju integracji funkcjonalnej narodowych rynków walutowych (bieżących i terminowych). Występuje na nim zjawisko internacjonalizacji operacji walutowych. Zwiększa to mobilność kapitałów w skali regionalnej i międzynarodowej. Na międzynarodowym rynku walutowym prym wiodą najbardziej aktywne narodowe ośrodki walutowe, które można określić mianem „biegunów walutowych”. Działają one niejako przyciągająco na inne kraje, których podmioty gospodarcze dokonują operacji walutowych właśnie na tych najbardziej znanych w świecie narodowych rynkach walutowych. Decydują o tym takie czynniki, jak sprawność działania tych rynków, niskie koszty przeprowadzanych transakcji, rozwinięta infrastruktura bankowa, dobra sieć telekomunikacji i łączności oraz wieloletnie doświadczenia i tradycje (np. Londynu) w finansowaniu międzynarodowego obrotu gospodarczego. Rangę narodowych ośrodków walutowych wzmacnia zasięg stosowania waluty tego kraju w charakterze waluty rezerwowej i transakcyjnej (a w przypadku USA – zasięg stosowania dolara w charakterze głównej waluty interwencyjnej i lokacyjnej).

W systemie wielodewizowym funkcjonują Specjalne Prawa Ciągnienia (Special Drawing Rights, w skrócie SDR). Zostały one utworzone w 1969 r., w końcowym okresie działania systemu walutowego z Bretton Woods. Ich dotychczasowa emisja w sześciu rocznych transzach w latach 1970-1972 i 1979-1981 wynosiła 21,4 mld SDR. Są one międzynarodowym pieniądzem kreowanym przez MFW. Stanowią nowe źródło płynności międzynarodowej, tzn. mogą być używane dla wyrównywania bilansów płatniczych. W efekcie są również ważnym składnikiem rezerw walutowych banków centralnych krajów członkowskich MFW. Według stanu na 30 kwietnia 1995 r. stanowiły one 1,89% rezerw walutowych (łącznie ze złotem) tych krajów oraz 2,42% ogółu rezerw bez złota.

Powyższe cele można zrealizować za pomocą określonych metod. Według tego planu każdy projekt tworzenia unii gospodarczej i walutowej musi zawierać wspólną definicję polityk, niezbędnych do zapewnienia niezakłóconego rozwoju Wspólnoty. Z tej wspólnej definicji polityk należy wyprowadzić pojęcie wspólnego ryzyka i wspólnej solidarności. Elementy te muszą ze sobą odpowiednio korespondować i powinny być paralelnie rozwijane.

Wpływ czynników politycznych na poziom kursu waluty (nasilenia się jej presji zniżkowej lub zwyżkowej) uwidacznia się w czasie napięć politycznych, zaostrzenia sytuacji międzynarodowej lub w czasie występowania konfliktów regionalnych (np. konflikt sueski w 1957 r., wojna wietnamska, konflikt w Zatoce Perskiej w 1991 r.).

Co się tyczy reform instytucjonalnych, to unia gospodarcza i walutowa wymaga utworzenia lub przekształcenia szeregu organów Wspólnoty, na rzecz których muszą być przeniesione uprawnienia leżące do tej pory w kompetencji instancji narodowych. Przeniesienie na Wspólnotę tych uprawnień wiąże się z dużym wydźwiękiem politycznym. Unia gospodarcza i walutowa stanie się zaczynem dla tworzenia unii politycznej, bez której na dłuższą metę nie może istnieć.

Status walut rezerwowych zdobywały te waluty również pod wpływem szerszego ich zastosowania na międzynarodowym rynku kredytowym i na eurorynku pieniężnym i kapitałowym w charakterze walut lokacyjnych i transakcyjnych. Do wzrostu ich roii jako walut rezerwowych przyczynił się również rozwój narodowych rynków kredytowych krajów UE i Japonii. Dobrze rozwinięty szwajcarski rynek kapitałowy pozwolił utrzymać frankowi szwajcarskiemu status waluty rezerwowej. Czynnikiem promującym waluty powyższych krajów do rangi walut rezerwowych było również to, że rezerwy przetrzymywane w tych walutach spełniały w dużym stopniu kryterium optymalizacji, ponieważ wahania ich kursów w dużym stopniu wzajemnie się kompensowały. Jeśli rósł kurs dolara, to spadał kurs marki niemieckiej i jena japońskiego oraz z reguły innych walut wymienialnych. Spadek kursu dolara USA oznaczał natomiast wzrost kursu marki niemieckiej, jena japońskiego i innych walut wymienialnych. Można zatem powiedzieć, że stosowany w praktyce banków centralnych zestaw walut rezerwowych z punktu widzenia zabezpieczenia względnej stabilności wartości rezerw walutowych spełnia mniej więcej taką samą funkcję jak SDR oparte na koszyku pięciu walut.

Przez pojęcie waluty transakcyjnej rozumiemy walutę występującą w obrotach na rynkach walutowych oraz walutę używaną do fakturowania eksportu i importu. Tworzą one razem strukturę walutową obrotów dewizowych na rynkach walutowych oraz strukturę walutową handlu światowego.