Jak już zaznaczono, genezy systemu wielodewizowego należy również upatrywać w rozwoju międzynarodowego rynku kredytowego i eurorynków. Rozwój tych rynków wpłynął na szybki wzrost płynności prywatnej (aktywa zagraniczne banków handlowych), która – jak już zaznaczono – wraz z płynnością oficjalną (rezerwy walutowe) tworzą globalną płynność międzynarodowego systemu walutowego i finansowego1. Płynność oficjalna, według H. J. Witteveena, jest stopniowo przytłaczana przez olbrzymie sumy mobilnej prywatnej płynności międzynarodowej2.

Waluta obca nabyta w ramach swapu tylko przejściowo powiększa rezerwy walutowe, ponieważ po pewnym czasie trzeba ją odsprzedawać, ale w określonych warunkach może przyczynić się do zahamowania spekulacji. Kraje kapitalistyczne stosują szeroko transakcje swapowe w celu przejściowej poprawy stanu ich rezerw walutowych w okresach wzmożonych nacisków spekulacyjnych na ich walutę.

Waluty krajów strefy franka są bez ograniczeń wzajemnie wymienialne po sztywnym kursie urzędowym. Skarb francuski przyznał nieograniczone gwarancje pieniądzom emitowanym przez instytucje emisyjne strefy.

ESW nie narusza norm i postanowień zreformowanego od 1 kwietnia 1978 r. statutu MFW. Wspiera on stabilizację kursów walut siedmiu krajów wchodzących w skład mechanizmu kursowego ESW. Należy jednak zaznaczyć, że w ramach ESW kursy centralne niektórych walut były kilkakrotnie zmieniane (w formie dewaluacji i rewaluacji), zgodnie z regułami obowiązującymi w ustalonym mechanizmie kursowym. Zmiany tych kursów były jednak uzgadniane wspólnie i dokonywane odpowiednio wcześniej, co nie wywoływało większych zaburzeń na rynkach walutowych.

Transakcje opcyjne znane były już od dawna na giełdach towarowych. Na rynkach kredytowych pojawiły się one dopiero w latach siedemdziesiątych. Aktualnie są nimi objęte takie instrumenty finansowe, jak: waluty, instrumenty kredytowe (depozyty bankowe, certyfikaty depozytowe i wszelkiego typu obligacje) oraz inne indeksy kursów akcji.

W samym traktacie rzymskim nie było żadnych postanowień o unii gospodarczej i walutowej. W miarę jednak stopniowej realizacji integracji gospodarczej w ramach EWG rosły wzajemne powiązania gospodarek narodowych krajów członkowskich, zwłaszcza po utworzeniu w roku 1968 unii celnej. Uległa też pewnemu ograniczeniu autonomia krajów członkowskich w dziedzinie polityki gospodarczej i walutowej. Narodowa polityka walutowa i pieniężno-kredytowa zaczęła stopniowo tracić swą skuteczność, m.in. w wyniku istnienia rynku eurowalut, działalności przedsiębiorstw wielonarodowych, destabilizujących efektów przepływów kapitału, wzrastającej liberalizacji międzynarodowych obrotów kapitałowych i gospodarczych oraz wzrostu powiązań ekonomicznych krajów członkowskich.

Niepowodzenia i trudności związane z utrzymaniem bimetalizmu stworzyły warunki do powstania systemu walutowego opartego na jednym kruszcu. Stało się nim złoto ze względu na jego jednorodność, dużą wartość i fakt, że nie podlega ono procesom psucia i zużycia tak jak większość towarów. Ważną przesłanką powstania systemu waluty złotej był wzrost produkcji złota w XIX wieku.

Kraje członkowskie MFW przechowują swoje rezerwy walutowe w różnych składnikach, takich jak złoto, SDR i dewizy. Do rezerw walutowych wlicza się również pozycję rezerwową tych krajów w MFW. Wartość rezerw złota od kilkunastu lat przeważnie wycenia się według londyńskiej rynkowej ceny złota’.

Weźmy przykład dwóch krajów, kraju A i B. Kraj A emituje znak pieniądza, który jest międzynarodowym środkiem płatniczym. Zapewnia on podaż swego pieniądza na rynku walutowym dzięki zakupom dokonywanym przez swoich importerów. Importerzy ci przekazują te pieniądze eksporterom kraju B w zamian za sprzedane im towary i usługi. Eksporterzy kraju B sprzedają pieniądze kraju A za potrzebne im pieniądze krajowe w swoich bankach, te zaś odprzedają je potem importerom kraju B, pragnącym zapłacić tymi pieniędzmi eksporterom kraju A. W taki sposób następuje zamiana pieniądza zagranicznego na krajowy i odwrotnie w wyniku realizowanych transakcji eksportowych i importowych między krajem A i B.

Interesującym zjawiskiem jest fakt, że największa część lokat indywidualnych inwestorów w formie kupna euroobligacji odbywa się poprzez dyskrecjonalne rachunki bankowe. Zapewnia to tak dużą siłę „plasowania” euroobligacji bankom Europy Zachodniej, w szczególności bankom szwajcarskim. Nie są jednak znane rozmiary dyskrecjonalnych rachunków i funduszy. Gdyby nawet były dokładnie znane dane na temat wielkości dyskrecjonalnych rachunków i funduszy, to i tak trudno byłoby znać wielkość funduszy lokowanych bezpośrednio czy za pośrednictwem dyskrecjonalnych rachunków przez indywidualnych inwestorów w euroobligacjach. Indywidualnym inwestorom zależy częstokroć bardziej na animowości i uniknięciu podatków niż na możliwych do uzyskania dochodach z lokat. Banki administrują dyskrecjonalnymi funduszami wielu indywidualnych inwestorów zgodnie z ich wolą. Niektórzy indywidualni inwestorzy dają bankom dyspozycje, jakich euroobligacji sobie życzą. Jednakże wielu z nich daje bankom tylko ogólne wskazania co do wysokości oprocentowania kuponów euroobligacji lub głównie nazwiska emitentów euroobligacji o wysokim standingu i pozostawia bankom swobodę w lokowaniu swych pieniędzy, przyjmując założenie, że banki wiedzą dobrze, w jaki sposób pieniądz ma robić pieniądz.