Weźmy przykład dwóch krajów, kraju A i B. Kraj A emituje znak pieniądza, który jest międzynarodowym środkiem płatniczym. Zapewnia on podaż swego pieniądza na rynku walutowym dzięki zakupom dokonywanym przez swoich importerów. Importerzy ci przekazują te pieniądze eksporterom kraju B w zamian za sprzedane im towary i usługi. Eksporterzy kraju B sprzedają pieniądze kraju A za potrzebne im pieniądze krajowe w swoich bankach, te zaś odprzedają je potem importerom kraju B, pragnącym zapłacić tymi pieniędzmi eksporterom kraju A. W taki sposób następuje zamiana pieniądza zagranicznego na krajowy i odwrotnie w wyniku realizowanych transakcji eksportowych i importowych między krajem A i B.
Drugie zadanie rynku walutowego polega na stworzeniu możliwości niewyrównywania obrotów zagranicznych. Chodzi tu o zapewnienie przesunięcia dodatkowej masy towarów i usług, która nie zostanie zrekompensowana wzajemnymi równowartościowymi dostawami towarów i usług. W tym przypadku import przekraczający wartość eksportu może zostać sfinansowany poprzez uzyskanie dodatkowych zagranicznych środków pieniężnych. Mogą tu być przypadki zakupów importowych na kredyt towarowy. Dany kraj, który chce dokonać importu ponad przewidywaną wartość swego eksportu, może sprzedać na rynku walutowym niepłynne walory finansowe (np. akcje, obligacje) i uzyskać w ten sposób od drugiego kraju dodatkowe środki finansowe. W ten sposób przy udziale rynku walutowego jest możliwe niewyrównywanie międzynarodowych obrotów towarowych. Importerzy nie stają się dłużnikami, jak w przypadku uzyskanego kredytu towarowego.
Leave a reply