Charakterystyczną cechą zmian w międzynarodowym systemie walutowym po wojnie były dążenia do regionalizacji. Wiązało się to przede wszystkim z procesami integracji gospodarczej w krajach Europy Zachodniej oraz umacnianiem pozycji Japonii w gospodarnej światowej. Chociaż Międzynarodowy Fundusz Walutowy stanowił instytucjonalne ramy funkcjonowania międzynarodowego systemu walutowego, to jednak postanowienia jego statutu były na tyle pojemne, że nie stwarzały przeszkód w wykształceniu się regionalnych stref walutowych w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych.

Po drugiej wojnie światowej powstały dwa nowe główne centra finansowe, a mianowicie Nowy Jork i Tokio. Przyczyną ich powstania i rozwoju było uzyskanie przez USA dominującej pozycji w polityce i w gospodarce światowej oraz szybka ekspansja gospodarcza i kapitałowa Japonii.

Na rynku otwartym (rynek papierów wartościowych) można wyodrębnić rynek akcji i obligacji.

Emisja akcji oznacza powiększenie kapitału zakładowego spółki akcyjnej. W tym sensie stanowi ona źródło dopływu dodatkowych środków finansowych do spółki akcyjnej. Dochód z akcji w postaci dywidendy uzależniony jest od wysokości zysku przeznaczonego do podziału, po potrąceniu należnych podatków. Kupno akcji, aczkolwiek stanowi ono ryzyko poniesienia straty w przypadku bankructwa spółki akcyjnej, jest dogodną formą zabezpieczenia się przed deprecjacją pieniądza. Wielkie spółki akcyjne w krajach kapitalistycznych często emitują akcje, które nabywają głównie banki i osoby fizyczne. Istnieje, obok pierwotnego, wtórny rynek akcji, na którym są one przedmiotem kupna i sprzedaży.

Jednym z podstawowych warunków wprowadzenia wymienialności waluty krajowej jest istnienie długofalowej równowagi w gospodarce, tj. równowagi wewnętrznej i zewnętrznej (bilansu płatniczego). Kraj zamierzający wprowadzić wymienialność swej waluty, powinien dysponować odpowiednim potencjałem gospodarczym, elastyczną strukturą produkcji i racjonalną polityką gospodarczą. Chodzi tu o taką strukturę produkcji, w której występują wyspecjalizowane sektory eksportowe. Eksport tego kraju powinien być zróżnicowany i konkurencyjny na rynkach zagranicznych. W przypadku, gdy występuje niekorzystny dla kraju wzrost cen importowych, kraj taki powinien mieć możliwość substytucji importu produkcją krajową. Wystąpienie powyższych warunków stanowi ważny czynnik ochrony gospodarki krajowej przed negatywnymi wpływami zmian zewnętrznych w długim okresie. Zróżnicowana struktura eksportu sprawia, że spadek popytu na część towarów eksportowych danego kraju jest kompensowany wzrostem popytu na inne wyroby eksportowe. Duża konkurencyjność eksportu daje ponadto możliwość przesuwania towarów między rynkiem wewnętrznym i zagranicznym, co oznacza, że gospodarka krajowa może nie ponosić skutków spadku popytu na znaczną część eksportu.

Międzynarodowy system walutowy obejmuje także pewne reguły i zalecenia odnoszące się do eliminowania odchyleń od stanu równowagi bilansu płatniczego oraz preferuje określone metody wyrównywania bilansu płatniczego. W międzynarodowym systemie walutowym występuje mechanizm tworzenia pieniądza światowego. Trzeba tu zaznaczyć, że tworzenie pieniądza światowego może być wynikiem żywiołowych procesów (np. produkcja złota, w systemie waluty złotej), polityki pieniężnej państw, których waluty występują także w obrocie międzynarodowym lub kontrolowanej emisji przez organizację międzynarodową (np. tworzenie Specjalnych Praw Ciągnienia przez MFW).

Bezpośredni natomiast wpływ na handel zagraniczny danego kraju wywiera poziom i tempo inflacji w kraju eksportera i importera. Znajduje ono wyraz w oferowanych cenach w eksporcie i płaconych w imporcie. Ruchy tych cen, z reguły zwyżkowe, znajdują w dalszej konsekwencji wyraz w poziomie aktywności gospodarczej danego kraju, w szczególności w sektorach nastawionych na produkcję eksportową i uzależnionych silnie od importu (np. importu surowców i paliw płynnych dla przemysłu przetwórczego). Zwyżka cen wewnętrznych w danym kraju pobudza import, osłabia natomiast eksport. Tak dzieje się we wszystkich krajach, w których występuje inflacja. Jednakże ogólny wpływ zwyżki cen wewnętrznych na strumienie handlu zagranicznego zależy w dużym stopniu od różnic w poziomie inflacji. Kraje o mniejszym tempie inflacji stają się bardziej konkurencyjne w eksporcie w porównaniu z krajami o wyższym tempie inflacji. Konieczność wzrostu konkurencyjności eksportu w kraju o relatywnie wyższym tempie inflacji wymaga wzrostu wydajności pracy w sektorach eksportowych oraz wytwarzania wyrobów na eksport, jakościowo dobrych i nowoczesnych. Eksport bowiem tych wyrobów można realizować łatwiej: względy cenowe nie odgrywają tu decydującej roli.

W najważniejszych centrach finansowych świata realizowana jest największa część transakcji międzybankowych. Te właśnie centra stanowią główne ośrodki międzynarodowego rynku finansowego. Operacje na tych rynkach dokonywane są w walutach obcych i są w zasadzie wolne od podatków i przepisów prawnych obowiązujących banki krajowe. Banki operujące na tych rynkach świadczą usługi finansowe wszystkim klientom zagranicznym, chociaż nie jest to regułą.

W zakresie kursów walut plan Wernera przewiduje podjęcie w pierwszym etapie tworzenia unii przedsięwzięć, których realizacja ma być każdorazowo uzależniona od uzyskanych wyników poprzednich przedsięwzięć, tak aby przebieg procesów w tej dziedzinie mógł być stale dopasowywany do danych okoliczności. Już na początku pierwszego etapu banki centralne powinny tytułem próby w drodze uzgodnionego działania – zawęzić marże wahań kursów walut krajów członkowskich, a po upływie okresu próbnego zafiksować urzędowo zwężenie tych marż, posługując się coraz częściej swoimi walutami interwencyjnymi, zastępującymi w tej funkcji dolara amerykańskiego.

Eurodepozyty netto (czyli bez uwzględnienia operacji międzybankowych), oceniane w 1965 r. na 65 mld dolarów, w latach następnych szybko wzrastały, osiągając w 1987 r. rekordową wysokość 2584 mld doi. Około 70-80% tych depozytów stanowiły depozyty eurodolarowe.

Trzeba zaznaczyć, że w połowie 1987 r. dzienne nominalne obroty na rynku futures indeksów kursów akcji były półtora raza większe niż obroty na NYSĘ. Dodać należy, że rynki futures były kształtowane przez posiadaczy wielkich pakietów akcji w ramach przyjętych przez nich strategii rynkowych. Polegały one m.in. na automatycznym zakupie akcji w przypadku wzrostu ich kursów i automatycznej sprzedaży w przypadku ich spadku. Taka właśnie niezwykle duża i skoncentrowana sprzedaż miała miejsce 19 i 20 października 1987 r., co pociągnęło za sobą gwałtowny spadek kursów akcji na rynku bieżącym. Rujnujący wpływ na rynek akcji miały transakcje opcyjne na akcje i indeksy kursów akcji, może nawet w większym stopniu niż transakcje futures.