Monthly Archives Czerwiec 2015

W drugim planie Barre’a postuluje się stopniowe ograniczenie marży wahań kursów walut krajów członkowskich EWG. Skłoni to banki centralne do wzajemnego uzgadniania ich interwencji na rynkach dewizowych i wykorzystywania walut krajów EWG w charakterze walut interwencyjnych. Przyczyni się również do lepszej koordynacji polityki kredytowej krajów członkowskich i doprowadzi stopniowo do wspólnego systemu rezerw walutowych.

W latach osiemdziesiątych obecnego stulecia pojawiło się w międzynarodowych finansach niezwykle ciekawe zjawisko określane coraz częściej mianem globalizacji rynków finansowych. Ma ono ogromne znaczenie dla rozwoju gospodarczego współczesnego świata i polega w dużym stopniu na funkcjonalnym powiązaniu i silnym zespoleniu narodowych rynków walutowych, pieniężnych i kredytowych w jeden, w istocie globalny, rynek finansowy.

Szereg tych innowacji wprowadzono od połowy lat siedemdziesiątych na rynkach finansowych Wielkiej Brytanii, USA i Japonii, a także na eurorynkach pieniężnych i kapitałowych. Pod względem wprowadzania innowacji finansowych przodującą rolę odgrywały banki amerykańskie i angielskie na rynku w USA i rynku londyńskim. Innowacje te były później stosowane w RFN, w Szwajcarii i we Francji oraz w niektórych krajach azjatyckich (Japonia, Hongkong, Singapur).

Na kolejnym posiedzeniu w dniu 22 grudnia 1987 r. ministrowie finansów i prezesi banków centralnych krajów Grupy 7 potwierdzili dużą wagę porozumienia z Luwru, które to porozumienie doprowadziło do pozytywnego rozwoju gospodarki światowej. Wyrazili oni ponadto pogląd, że większa stabilność kursów walut wpłynęła pozytywnie na ograniczenie stanów nierównowagi w gospodarce światowej. Opowiedzieli się również za dalszą koordynacją polityki gospodarczej.

Zanim przystąpimy do analizy przywracania równowagi bilansu płatniczego, trzeba najpierw rozpatrzyć pojęcie deficytu lub nadwyżki tego bilansu. Napisaliśmy już poprzednio, że bilans płatniczy każdego kraju jest zawsze formalnie wyrównany. Pojęcia więc deficytu lub nadwyżki bilansu płatniczego muszą oznaczać co innego niż różnice między stroną ,,Winien” a stroną „Ma” tego bilansu. Nasuwa się zatem pytanie, co należy rozumieć pod pojęciem deficytu lub nadwyżki bilansu płatniczego.

W interesie euroobligacji, w szczególności w interesie działających na nim eurobanków, leży przyciąganie do niego grupy inwestorów indywidualnych bardziej uświadomionych oraz przygotowanych materialnie, intelektualnie i emocjonalnie do warunków i sytuacji panujących na rynku euroobligacji. W tym celu potrzebna jest eurobankom wzajemna informacja o instytucjonalnych i indywidualnych inwestorach oraz ich potencjalnej sile w zakresie nabywania euroobligacji z nowych emisji. Jest to ważne z tego powodu, że eurobanki chcą mieć po prostu dobre rozeznanie, do kogo się zwracać w przypadku wprowadzenia na rynek nowych partii euroobligacji przez emitentów z czterech głównych sektorów popytu, o których już była mowa.

Pojęcie integracji walutowej i finansowej wiąże się nieodłącznie z integracją gospodarczą. W literaturze ekonomicznej nie jest ono jednoznacznie definiowane. Uważa się najczęściej, że integracja walutowa i finansowa ma zapewnić niezbędne warunki do funkcjonowania strefy wolnego handlu, unii celnej, wspólnego rynku oraz unii gospodarczej i walutowej.

Trzeba na wstępie stwierdzić, że sprawa inwestorów na rynku euroobligacji jest niezwykle ciekawa, intrygująca, a nawet tajemnicza. Wynika to m.in. z trudności osiągnięcia dostatecznego rozeznania co do ,,struktury” i przekroju inwestorów, głównie inwestorów indywidualnych. Ponadto należy również uwzględnić i to, że rynek euroobligacji zdominowany jest przez około 100 banków. Jest on w coraz to większej mierze zdywersyfikowany, zarówno pod względem plasowania euroobligacji, jak i pod względem jego organizacji. Rola dużych banków komercyjnych i obecność nowych instytucjonalnych inwestorów na rynku euroobligacji zwiększyły niewątpliwie bazę kapitałową tego rynku, który jest określany mianem „produktu swych czasów”.

Powstaje uzasadnione pytanie, jakie zadania dla narodowych władz walutowych i dla międzynarodowej współpracy walutowej wynikają z faktu istnienia tak dużego i podatnego na wpływy zewnętrzne eurorynku pieniężnego. Główne zadanie polega na zapobieganiu przenoszenia na własne gospodarki narodowe negatywnych wpływów tego rynku.

Po marcu 1973 r., a więc po wprowadzeniu płynnych kursów walut głównych krajów kapitalistycznych, interwencje na rynkach walutowych były niewiele mniejsze niż w warunkach stałych kursów walut (do 1971 r). Skalę interwencji na rynkach walutowych powiększał w latach 1973-1979 mechanizm „węża walutowego” w UE, a od 13 marca 1979 r. – mechanizm kursowy w ramach Europejskiego Systemu Walutowego (ESW).