Wymienialność walut może mieć jednak dyscyplinujący wpływ na bilans płatniczy. Jednakże w warunkach osłabienia waluty krajowej (np. pod wpływem wyższego tempa inflacji w kraju niż za granicą) koszt osiągania równowagi bilansu płatniczego może być wysoki. W takiej sytuacji trudniej jest władzom gospodarczym przywrócić równowagę bilansu płatniczego, jeżeli są one pozbawione możliwości wprowadzenia restrykcji na obroty płatnicze z zagranicą.
W warunkach wymienialności walut następuje wzrost współzależności narodowych polityk walutowych i internacjonalizacji stosunków pieniężnych w skali całej gospodarki światowej. Powoduje to konieczność wzrostu współpracy walutowej w skali regionalnej (przykład UE) i międzynarodowej dla przezwyciężenia napięć w gospodarce niektórych krajów. Zachodzi też konieczność zapobiegania powstawaniu tych napięć oraz – w razie ich wystąpienia -udzielania niektórym krajom pomocy finansowej. Wzrasta wówczas ranga międzynarodowych instytucji finansowych i instytucji regionalnych (np. Europejskiego Funduszu Współpracy Walutowej w ramach Europejskiego Systemu Walutowego funkcjonującego w UE).
Doświadczenia krajów kapitalistycznych wykazują, że wymienialność waluty krajowej daje duże korzyści tym krajom, które mają dynamiczną i zróżnicowaną strukturę gospodarki, stabilne waluty i które zliberalizowały obroty gospodarcze z zagranicą. Na liberalizacji, którą wspierał GATT (przekształcony w 1994 r. w WTO – Światowa Organizacja Handlu) i Międzynarodowy Fundusz Walutowy, korzystają w szczególności kraje już rozwinięte gospodarczo i kraje o dużej dynamice rozwoju (np. w Azji Południowo-Wschodniej). Doświadczenie to wykazuje także, że podstawowym warunkiem wprowadzenia i funkcjonowania wymienialności waluty jest istnienie nowoczesnej i zróżnicowanej gospodarki, którą cechuje wyższy niż w większości krajów poziom wydajności pracy. Pozwala to rozwijać tym krajom eksport i utrzymywać w długim okresie równowagę bilansu płatniczego.
Leave a reply