Wybuch kryzysu surowcowo-energetycznego w 1973 r.

Europejski Fundusz Współpracy Walutowej powinien być w myśl propozycji Komisji wyposażony w bezpośrednie i pośrednie instrumenty działania, umożliwiające dokonywanie skoordynowanych interwencji na rynkach dewizowych, co powinno wzmocnić niezależny charakter obszaru walutowego EWG. Fundusz ten powinien zacząć stopniowo spełniać funkcję wspólnego systemu banków centralnych i odgrywać coraz większą rolę w regulowaniu ruchów kapitałów, koordynacji polityki pieniężno-kredytowej, zewnętrznej polityki walutowej i w zakresie polityki kursowej. Dla prawidłowego spełnienia przez niego tych funkcji powinien być wyposażony w waluty krajów członkowskich i w odpowiednie rezerwy walutowe. Stosowana w jego operacjach jednostka rozrachunkowa powinna być doskonalona tak, aby nabierała stopniowo cech pieniądza.

Wybuch kryzysu surowcowo-energetycznego w 1973 r. i nasilenie się inflacji w świecie kapitalistycznym, w tym również w krajach EWG, oraz wystąpienie recesji na Zachodzie uniemożliwiły realizację założeń drugiego etapu tworzenia unii gospodarczej i walutowej, zaproponowanych przez Komisję EWG. W tej sytuacji zaczęto szukać, jak już wspomniano, nowych form i metod integracji walutowej EWG uwzględniających realia ekonomiczne i polityczne krajów EWG w latach siedemdziesiątych oraz zewnętrzne i wewnętrzne uwarunkowania przebiegu procesów integracji gospodarczej w ramach rozszerzonej EWG. Jednym z tych podejść były propozycje sformułowane w przedstawionych poniżej raportach Marjolina i Tindemansa.