Do głównych narodowych ośrodków walutowych zaliczamy rynki walutowe wysoko rozwiniętych krajów kapitalistycznych. Najważniejszymi w latach osiemdziesiątych rynkami walutowymi były rynki funkcjonujące w Londynie, Nowym Jorku, Tokio, Frankfurcie nad Menem, Paryżu i Zurychu. Ważnymi rynkami walutowymi są rynki w pozostałych (poza Wielką Brytanią, RFN i Francją) krajach IIE i krajach Europy Zachodniej. Są to zarówno bieżące rynki walutowe, jak i rynki terminowe typu forward, a więc międzybankowe rynki terminowe, na których dokonują operacji walutowych wyspecjalizowane banki handlowe, wielkie korporacje międzynarodowe oraz eksporterzy i importerzy, a także osoby fizyczne.
Istnieją też ważne terminowe rynki walutowe futures mające swoje siedziby w Chicago, Londynie, Sydney, Singapurze, Honkongu i Tokio. Wspólną cechą narodowych rynków walutowych jest to, że funkcjonują one w krajach, które mają rozwinięte rynki pieniężne i kapitałowe oraz dobrze wykształconą infrastrukturę bankową i duże doświadczenie w prowadzeniu operacji zagranicznych. Narodowe rynki walutowe, jak już była o tym mowa, funkcjonują w powiązaniu z rynkami towarowymi, pieniężnymi, kapitałowymi i eurowalutowymi. Kraje, w których funkcjonują rozwinięte rynki walutowe, są jednocześnie aktywnymi uczestnikami międzynarodowych obrotów handlowych i kapitałowych. Rynki walutowe umożliwiają ich eksporterom i importerom sprawne dokonywanie rozliczeń międzynarodowych oraz przeprowadzenie transakcji arbitrażowych.
Narodowe rynki walutowe oraz rynki pieniężne i kapitałowe obsługują częstokroć te same wyspecjalizowane banki handlowe. Sprawna sieć telekomunikacji i łączności oraz różnica czasu umożliwiają funkcjonowanie tych rynków w skali międzynarodowej praktycznie przez całą dobę. Rynki te funkcjonują normalnie w ustabilizowanej sytuacji gospodarczej i walutowej swych krajów macierzystych i nie sprawiają kłopotów narodowym władzom gospodarczym. Jednakże w przypadku zaburzeń walutowych występuje na nich zjawisko nasilonej spekulacji walutowej i masowych przemieszczeń kapitałów krótkoterminowych, mogące zniweczyć wysiłki narodowych władz walutowych w prowadzeniu skutecznej polityki walutowej i pieniężno-kredytowej na danym etapie rozwoju koniunktury i aktywności gospodarczej.
Leave a reply