Stopniowo wyemancypował się on ze swych początkowych kształtów i stał się trwałym elementem międzynarodowych stosunków finansowych. Okazało się, że rynek ten może równie dobrze funkcjonować bez deficytów bilansu płatniczego USA.
Do najważniejszych pośrednich przyczyn powstania i rozwoju eurorynku kapitałowego {głównie rynku euroobligacji) należy niewątpliwie zaliczyć internacjonalizację działalności gospodarczej, wprowadzenie przez kraje Europy Zachodniej w grudniu 1958 r. zewnętrznej wymienialności ich walut oraz deficyty amerykańskiego bilansu płatniczego. Bezpośrednimi zaś przyczynami powstania rynku euroobligacji było wprowadzenie podatku wyrównawczego w USA w 1964 r. i dobrowolnych ograniczeń eksportu kapitału ze Stanów Zjednoczonych w 1965 r. oraz rozwój eurorynku pieniężnego, który był ściśle powiązany z rynkiem euroobligacji poprzez działalność na nim eurobanków. Omówimy pokrótce niektóre z tych przyczyn.
Co się tyczy umiędzynarodowienia działalności gospodarczej, to znajdowała ona wyraz przede wszystkim w rozszerzeniu sfery działalności przedsiębiorstw wielonarodowych, rozwoju handlu światowego, inwestycji bezpośrednich i portfelowych oraz krótko- i średnioterminowych operacji bankowych. Proces ten wystąpił w latach sześćdziesiątych, istotną rolę odegrała tu postępująca liberalizacja w sferze handlu zagranicznego i płatności, którą wspierał Międzynarodowy Fundusz Walutowy. Prowadziło to do ekspansji handlu światowego i rozszerzenia zakresu operacji banków handlowych poza ich krajami macierzystymi.
Na ironię zakrawa fakt, że wprowadzenie kontroli dewizowej i kontroli obrotów kapitałowych w latach sześćdziesiątych w niektórych krajach (głównie w USA} było jednym z ważnych czynników rozwoju rynku eurowalut i powstania rynku euroobligacji. Rynki te były w dużym stopniu „produktem” ograniczeń w zakresie obrotu kapitałowego.
Leave a reply