Pod pojęciem kursu waluty rozumie się cenę jednej waluty wyrażoną w drugiej walucie. Może to być cena płacona w walucie krajowej za jednostkę waluty obcej lub cena jednostki waluty krajowej wyrażona w jednostce waluty obcej.

Zakres koordynacji polityki walutowej krajów członkowskich EWG regulują przepisy traktatu rzymskiego, w szczególności art. 104 i art. 107. Zgodnie z artykułem 104, „każdy członek Wspólnoty prowadzi politykę gospodarczą niezbędną do zapewnienia równowagi całości swego bilansu płatniczego oraz umocnienia zaufania do swej waluty, czuwając przy tym nad zapewnieniem wysokiego stopnia zatrudnienia oraz stałości cen”. Artykuł ten określa więc główne cele polityki gospodarczej i walutowej krajów EWG.

Dalszym bodźcem do powstania eurorynku był wprowadzony przez Wielką Brytanię w 1957 r. – w związku z ówczesnym kryzysem funta angielskiego – zakaz używania sterlingowych kredytów akceptacyjnych do finansowania handlu niebrytyjskiego. Skłoniło to banki londyńskie do przyciągnięcia funduszy dolarowych nierezyden- tów i ich dalszego wypożyczania. To, że na rynku eurodolarowym mogła się pojawić tak silna podaż funduszy dolarowych, należy przypisać przede wszystkim amerykańskim ustawowym limitom stopy procentowej od depozytów terminowych i zniesieniu oprocentowania wkładów a vista (bieżących) – tak zwanej regulacji Q – co sprawiło, że konkurencja dla banków za granicą okazała się łatwa. W ten sposób powstał poza granicami USA duży rynek wierzytelności dolarowych (należności i zobowiązań) banków. Rynek ten był potem zasilany przez duże deficyty amerykańskiego bilansu płatniczego. Deficyty te oznaczały z jednej strony zobowiązania USA wobec zagranicy, z drugiej zaś należności zagranicy wobec USA. Istniejące dotąd oficjalne i prywatne fundusze dolarowe, które przedtem były lokowane na nowojorskim rynku pieniężnym, przemieściły się odtąd – z powodu korzystnego oprocentowania – na rynek eurodolarowy, którego centrum był Londyn. Od roku 1974 rynek eurowalut zasilał po stronie podaży potężny strumień petrodolarów.

W literaturze ekonomicznej i praktyce gospodarczej rozróżnia się wiele rodzajów i kategorii wymienialności walut. Najczęściej stosowanymi rodzajami wymienialności uporządkowanymi według zakresu dopuszczalnych ograniczeń dewizowych są następujące:

Do tradycyjnych inwestorów indywidualnych nabywających euroobligacje dołączyli tzw. „międzynarodowi nowobogaccy”. Są to inwestorzy ze Środkowego i Bliskiego Wschodu (głównie z krajów OPEC). Są wśród nich bliżej niezidentyfikowani ministrowie, szejkowie, a nawet przedstawiciele mafii. Ich pojawienie się wpłynęło na pewne przesunięcie w kanałach lokowania funduszy na rynku euroobligacji. Dał się mianowicie zauważyć spadek siły „plasowania” euroobligacji przez banki szwajcarskie (aczkolwiek one nada! odgrywają tu jeszcze decydującą rolę) na rzecz wzrostu w tym zakresie roli banków angielskich i francuskich. Wynika to z faktu, że większość indywidualnych inwestorów z krajów Trzeciego Świata, posługujących się językiem francuskim, kupuje euroobligacje za pośrednictwem banków francuskich (a więc przez Paryż). Natomiast inwestorzy indywidualni z krajów rozwijających się posługujący się językiem angielskim (chodzi tu o kraje, w których Wielka Brytania miała i ma nadal znaczne wpływy) wolą lokować swe fundusze w kupno euroobligacji raczej za pośrednictwem banków angielskich (a więc przez Londyn) niż za pośrednictwem banków szwajcarskich.

Rachunek bieżący (current account) obejmuje niefinansowe elementy transakcji zagranicznych, a więc towary, usługi oraz dochody z pracy I kapitału. Elementy te określa się niekiedy jako zasoby rzeczowe (real assets). Ponadto obejmuje on transfery nieodpłatne. Elementy te wchodzą do bilansu w pełnej wartości. W ramach rachunku bieżącego wyróżnia się siedem głównych rodzajów transakcji, a mianowicie:

Jeśli weźmie się pod uwagę ciężar gatunkowy, jaki reprezentują na rynku kredytowym poszczególni jego uczestnicy, to można ich w przybliżeniu wymienić w następującej kolejności: system bankowy, skarb państwa, przedsiębiorstwa i gospodarstwa domowe, instytucje ubezpieczeniowe, giełdy, spółki lokacyjne oraz inni uczestnicy.

Korzystny wpływ dewaluacji na bilans handlowy (dopiero po upływie kilku miesięcy) jest określony w czasie przez tempo wzrostu cen krajowych. Im szybsze jest tempo ich wzrostu, tym wcześniej zanika faza poprawy bilansu handlowego. Jeśli tempo wzrostu cen krajowych osiągnie taki poziom, jak stopień dewaluacji waluty, to pozytywne wpływ dewaluacji na bilans handlowy zaniknie.

Genezy strefy walutowej EWG należy upatrywać w postępującym procesie integracji walutowej w EWG oraz w różnych koncepcjach unii gospodarczej i walutowej w ramach tego ugrupowania. Jej początkowym elementem był funkcjonujący od 1972 r. „wąż walutowy”. Istotę strefy waltowej EWG stanowi Europejski System Walutowy (ESW).

Mogła również dokonywać długoterminowych lokat kapitałowych w krajach od niej zależnych i w koloniach. Prowadzona przez Bank Anglii polityka pieniężna pozwalała Anglii przerzucać skutki zakłóceń w jej gospodarce na kraje surowcowo-rolnicze. Głównym instrumentem polityki pieniężnej Banku Anglii była polityka stopy dyskontowej.