Czwarta ważna funkcja banku, to jego funkcja jako agenta i powiernika w odniesieniu do różnych funduszów międzynarodowych i międzynarodowych porozumień finansowych. BIS jako powiernik i agent pełnił funkcje w zakresie następujących międzynarodowych pożyczek rządowych:

Do głównych narodowych ośrodków walutowych zaliczamy rynki walutowe wysoko rozwiniętych krajów kapitalistycznych. Najważniejszymi w latach osiemdziesiątych rynkami walutowymi były rynki funkcjonujące w Londynie, Nowym Jorku, Tokio, Frankfurcie nad Menem, Paryżu i Zurychu. Ważnymi rynkami walutowymi są rynki w pozostałych (poza Wielką Brytanią, RFN i Francją) krajach IIE i krajach Europy Zachodniej. Są to zarówno bieżące rynki walutowe, jak i rynki terminowe typu forward, a więc międzybankowe rynki terminowe, na których dokonują operacji walutowych wyspecjalizowane banki handlowe, wielkie korporacje międzynarodowe oraz eksporterzy i importerzy, a także osoby fizyczne.

Dla Polski opcje na instrumenty kredytowe mogłyby być przydatne dla zabezpieczania się przed wzrostem stóp procentowych. Odpowiednia instytucja finansowa w Polsce może się zająć sprawą kupna i sprzedaży opcji. Jest to o tyle istotne, że w podpisanych przez Polskę umowach restrukturyzacyjnych zadłużenia zewnętrznego przewiduje się zmienne oprocentowanie przełożonych rat i odsetek. Zmienne oprocentowanie jest regułą w umowach restrukturyzacyjnych z bankami komercyjnymi i często spotykane w umowach restrukturyzacyjnych zadłużenia oficjalnego (tj. kredytów udzielanych lub gwarantowanych przez rządy). Zabezpieczenie się przed wzrostem stóp procentowych byłoby jedną z form zapobiegania narastaniu zewnętrzego zadłużenia Polski, które to zadłużenie (mimo podjętej przez Klub Paryski decyzji o częściowym jego umorzeniu) stało się w ostatnich latach jedną z silnych barier rozwoju gospodarczego naszego kraju.

W traktacie z Maastricht zostały przyjęte specjalne postanowienia w odniesieniu do Wielkiej Brytanii. Krajowi temu pozostawiono swobodę decyzji co do tego, czy chce uczestniczyć w unii gospodarczej i walutowej. Jeśli rząd i parlament tego kraju zdecydują o jego udziale w unii, to powinni zawiadomić o tym Radę Ministrów Wspólnoty do 1 stycznia 1998 r. Jeśli W. Brytania nie zdecyduje się przejść do etapu trzeciego, to zachowa prawo prowadzenia własnej narodowej polityki pieniężnej. W tej sytuacji nie będzie ona mogła brać udziału w podejmowaniu decyzji dotyczących funkcjonowania unii ani ESBC. Specjalne potraktowanie W. Brytanii wynika z niechęci rządu tego kraju do zrzeczania się uprawnień narodowych w polityce pieniężnej na rzecz ponadnarodowej instytucji, jaką byłby ESBC.

Z punktu widzenia systemu wieiodewizowego na podkreślenie zasługuje fakt sukcesywnego spadku udziału złota w rezerwach walutowych i wzrostu udziału dewiz jako składnika rezerw walutowych krajów członkowskich MFW. Udział pozycji rezerwowej w MFW oraz SDR był relatywnie niski i wahał się w wąskich przedziałach. Widać to wyraźnie z danych zawartych w tabeli 1.

Na eurorynku pieniężnym emitowane są przez rządy i wielkie korporacje tzw. euronoty, w terminologii polskiej nazywane również eurowekslami. Są to niezabezpieczone weksle własne na kwoty co najmniej 500 000 doi. wystawione na okaziciela i emitowane (na bazie dyskontowej) w ramach średnioterminowego r e w o I w i n g o w e g o programu emisyjnego, który jest obsługiwany przez banki komercyjne lub inwestycyjne. Program ten trwa 5-7 lat. W tym czasie dłużnik dokonuje (w miarę swoich potrzeb) emisji euronot z terminem od 1 do 6 miesięcy. Są one spłacane najczęściej kolejną emisją euronot, z których większość denominowana jest w dolarach USA. Głównym centrum euronot jest Londyn.

Stabilność walut krajów członkowskich miała być zapewniona przez stałość kursów walut. Parytety walut do 1971 r. mogły być zmieniane jedynie w przypadku wystąpienia zasadniczego braku równowagi, pod którym to pojęciem rozumie się przede wszystkim utrzymywanie się chronicznych deficytów lub nadwyżek bilansów płatniczych. W krótkich okresach parytety walut miały być niezmienne. Bieg wydarzeń wykazał, że postulat ten trudny był do realizacji.

Trzecie ważne zadanie rynku walutowego polega na zabezpieczeniu pewnej części zagranicznego majątku finansowego przed zmniejszeniami, które mogą powstać w wyniku zmian kursów walut. Ta ochrona ze strony rynku walutowego odnosi się jedynie do części majątku lokowanego w zagranicznych walorach finansowych na krótkie okresy. Chodzi tu przede wszystkim o zabezpieczenie się od ryzyka wahań kursów walut w okresie od nabycia tych walorów do momentu ich sprzedaży.

W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych system wielodewizowy funkcjonował dosyć sprawnie, chociaż niektóre waluty wymienialne używane w charakterze walut rezerwowych, transakcyjnych i lokacyjnych poddawane były presji sił rynkowych w kierunku ich dewaluacji (częściej) lub rewaluacji (rzadziej). Szybko wzrastał rynkowy kurs jena japońskiego. Rosła ranga takich walut rezerwowych i lokacyjnych, jak marka niemiecka i jen japoński. Dało się również zaobserwować spadek pozycji dolara USA jako waluty rezerwowej i lokacyjnej.

Dla krajów pożyczkodawców nabywanie euroobligacji przez ich rezydentów (osoby fizyczne i prawne) jest jednym z czynników zwiększania dochodów z tzw. eksportu niewidzialnego (przykład banków szwajcarskich) w postaci prowizji za pośrednictwo bankowe i pobudzania eksportu kapitału. Stanowi ono również jeden z czynników umacniania ich wpływów ekonomicznych w krajach importujących kapitał w formie emisji euroobligacji przez ich rezydentów.