System wielodewizowy jest definiowany w szerszym i w węższym ujęciu. W ujęciu szerszym rozumiany jest jako system składający się z różnych rodzajów pieniądza międzynarodowego, takich jak złoto, waluty międzynarodowe, specjalne prawa ciągnienia (SDR) itd. W węższym natomiast ujęciu określany jest jako wielość walut międzynarodowych. W praktyce ekonomicznej częściej używa się tego drugiego pojęcia. W obu ujęciach istotą tego systemu jest to, że funkcje pieniądza w sferze stosunków międzynarodowych pełni wiele rodzajów pieniądza i walut narodowych o statusie waluty międzynarodowej1.

Istniały bezpośrednie i pośrednie przyczyny, które doprowadziły do upadku systemu dewizowo-złotego w marcu 1973 r. Bezpośrednimi przyczynami była zależność wzrostu podaży waluty międzynarodowej od rozmiarów deficytu bilansu płatniczego USA oraz to, że system ten nie zabezpieczał krajów członkowskich przed kryzysem zaufania do dolara USA czy Innej waluty międzynarodowej. Ponadto trzeba tu jeszcze wspomnieć o tym, że system ten nie dawał możliwości dostosowania podaży rezerw walutowych do potrzeb wymiany międzynarodowej. Przyczynami pośrednimi było to, że zasady wyrównywania bilansu płatniczego przewidywały duże ograniczenia w stosowaniu restrykcji i zmian kursów walut. Powodowały one nadmierny popyt na waluty międzynarodowe potrzebne na sfinansowanie deficytu bilansu płatniczego i nie zapewniały jego dyscypliny. Zamiast usuwania tego deficytu znacznie częściej uciekano się do jego finansowania: duże możliwości finansowania deficytu miały USA i Wielka Brytania. Ponadto utrzymująca się inflacja wzmagała popyt na rezerwy walutowe. Pozwalało to USA, w sytuacji niedostatecznej podaży złota, zwiększyć podaż dolarów na rynkach zagranicznych. Główną przyczyną upadku systemu dewizowo-złotego było zawieszenie wymienialności dolara amerykańskiego na złoto w dniu 15 sierpnia 1971 r.

Do środków korygujących obroty wewnętrzne, a przede wszystkim handel zagraniczny, należy zaliczyć: 1) subwencje eksportowe, wypłacane eksporterom ze środków budżetowych oraz 2) ograniczenie wydatków na import (za pomocą podwyżki ceł, ustalania kontygentów ilościowych na import różnych towarów oraz za pomocą licencji importowych, a także poprzez obowiązek deponowania pewnej sumy w banku w związku z zamierzonym importem).

W Belgii prowadziło działalności w I połowie 1985 r. 57 banków zagranicznych. Udział ich aktywów w całości aktywów banków belgijskich wynosił w 1985 r. 51%.

Jako agent Europejskiego Funduszu Współpracy Walutowej, BIS wykonuje zadania związane z: 1) funkcjonowaniem Europejskiego Systemu Walutowego (rejestracja w ECU wynikających z interwencji kursowych pożyczek i należności wobec Funduszu banków centralnych uczestniczących w mechanizmie kursowym, realizacji operacji tworzenia, wykorzystywania i oprocentowania ECU, zapis w księgach Funduszu operacji w ramach pomocy krótkoterminowej) oraz 2} realizacją transakcji finansowych wynikających z operacji pożyczkowych przeznaczonych na poprawę stanu bilansów płatniczych krajów EWG.

Głównymi kredytobiorcami były kraje wysoko rozwinięte. Przypadło na nie w 1987 r. 82% całości emitowanych obligacji i zaciągniętych kredytów. Największymi kredytobiorcami w tej grupie krajów w roku 1987 były: Japonia (46,5 mld doi.), USA (45,7 mld doi.), Wielka Brytania (33 mld doi.), Francja (15,7 mld doi.), Włochy (13,5 mld doi.), Australia (12,9 mld doi.), Kanada (11,3 mld doi.) oraz RFN (10,5 mld doi.).

O sytuacji na międzynarodowym rynku walutowym decydowały niezliczone jednostkowe transakcje kupna-sprzedaży walut. Duży wpływ wywierała na nią kondycja ekonomiczna krajów o walutach rezerwowych, transakcyjnych, lokacyjnych i (w przypadku dolara USA) interwencyjnych. Wywierały na nią znaczny wpływ również takie czynniki, jak stan bilansu handlowego i płatniczego, deficyty budżetowe, wysokość stóp procentowych i stóp inflacji w poszczególnych krajach oraz szereg czynników niewymiernych, takich chociażby, jak sytuacja polityczna czy też optymistyczne bądź pesymistyczne oceny międzynarodowych kół gospodarczych i finansowych stanu koniunktury w danym kraju.

System waluty złotej funkcjonował w latach 1870-1914. Przed jego pojawieniem się nie istniał międzynarodowy system walutowy obejmujący swym zasięgiem większość państw. W okresie starożytności i średniowiecza występowały systemy walutowe związane przede wszystkim z istnieniem imperiów lub państw, w których posługiwano się monetami z różnych metali i ich stopów. Z miedzi i z żelaza bito monety o małej wartości, a ze srebra i złota monety opiewające na większe wartości. Złoto, najpierw w postaci sztabek a następnie monet, wraz ze srebrem i innymi metalami spełniało funkcje pieniądza w starożytnym świecie. W średniowieczu i w czasach nowożytnych złoto spełniało funkcje pieniądza zarówno w obiegu wewnętrznym, jak i w międzynarodowym. W Europie było kilkanaście wielkich ośrodków handlu, najczęściej miast, w których bito monety srebrne i złote, przyjmowane w wielu krajach (nomisma w Bizancjum, florino we Florencji, durato w Wenecji).

W rozdziale drugim naświetlono szczegółowo pozycję poszczególnych walut wymienialnych jako walut rezerwowych, interwencyjnych, lokacyjnych i transakcyjnych. Zwrócono uwagę na fakt umiędzynarodowienia jena japońskiego. Proces ten wystąpił już w latach siedemdziesiątych i pogłębił się w latach osiemdziesiątych. Umiędzynarodowienie jena znajduje wyraz we wzroście jego roli jako waluty rezerwowej i lokacyjnej. Jest to wynikiem wzrostu pozycji Japonii w międzynarodowych stosunkach gospodarczych i finansowych. Duży wpływ na umiędzynarodowienie jena miała polityka gospodarcza i walutowa Japonii oraz szybko rozwijający się japoński rynek kredytowy, który stał się w latach osiemdziesiątych jednym z najważniejszych (obok rynku londyńskiego i nowojorskiego) ośrodków międzynarodowego rynku kredytowego. Polityka walutowa stała się ważnym instrumentem polityki ekonomicznej Japonii, mającej na celu wzrost ekspansji gospodarczej tego kraju w świecie oraz tworzenie wewnętrznych warunków do rozwoju gospodarczego1. Jen odgrywa taką rolę w Azji jak marka RFN w Europie8.

Z punktu widzenia terminu, w którym opcja może być wykonana, rozróżnia się opcje typu europejskiego i amerykańskiego. Pierwsze z nich mogą być realizowane tylko w terminie wygaśnięcia opcji, drugie – w dowolnym terminie przed wygaśnięciem opcji.