Nie jest jeszcze przesądzone, czy wszystkie kraje UE znajdą się w grupie państw założycielskich unii walutowej. Zależeć to będzie w dużym stopniu od spełnienia przez nie ww. kryteriów konwergencji oraz od tego, czy w odniesieniu do niektórych krajów UE te kryteria zostaną częściowo złagodzone.
Nie jest dotąd dostatecznie jasną sprawą, czy nowa wspólna waluta pod nazwą euro, będąca następczynią ECU, będzie oparta na koszyku tych samych walut co dotychczasowa ECU, czy też ustalone zostaną nowe zasady jej emisji i stabilizowania jej siły kupna. Problemy te będą zapewne rozstrzygnięte jeszcze przed 1 stycznia 1999 r., tj. przed datą wejścia w życie unii walutowej w UE.
Na konferencji w Madrycie w grudniu 1995 r. kraje członkowskie UE podjęły decyzję co do dalszego harmonogramu wprowadzenia unii walutowej. Zdecydowano nie opóźniać trzeciego etapu i jako datę wprowadzenia unii przyjęto 1 stycznia 1999 r. „Na konferencji w Madrycie określono też bliżej scenariusz przejścia do wspólnej waluty. Jego najważniejsze punkty to:
– na początku 1998 r. określenie grupy krajów, które wezmą udział w dalszym etapie unii,
– podjęcie przez Radę Wspólnoty decyzji, dotyczących działalności ESBC jako organu doradczego, w tym sprecyzowanie zasad zbierania danych statystycznych, określenia stawek rezerwy obowiązkowej, stosowanych instrumentów polityki pieniężnej, kapitału Europejskiego Banku Centralnego (EBC), przekazania rezerw dewizowych przez kraje członkowskie do EBC, a także powołanie prezydenta, wiceprezydentów i członków zarządu EBC: następnie utworzenie EBC i ESBC oraz likwidacja Europejskiego Instytutu Walutowego (EIW),
– z dniem 1 stycznia 1999 r, rozpoczęcie trzeciego etapu unii i ustalenie stałych relacji między kursami walut krajów, biorących udział w unii i relacji tych walut do Euro: w obrocie bezgotówkowym nastąpi przejście na rozliczenia w Euro, w obiegu pozostaną natomiast stare banknoty i monety narodowe,
– przejęcie przez ESBC odpowiedzialności za politykę pieniężną krajów członkowskich,
– od 1 stycznia 2002 r. wprowadzenie do obiegu eurobanknotów i euromonet: przyjęcie stosunkowo długiego, trzyletniego okresu przed wprowadzeniem Euro wynika z konieczności przygotowania dużej ilości banknotów i monet, zastępujących posiadane waluty krajowe,
– przez 6 miesięcy mają być równocześnie w obiegu waluty narodowe i Euro: przyjęcie tego okresu wynika z konieczności przestawienia na nową jednostkę walutową około 3 min automatów sprzedających towary lub usługi i około 130 tys. bankomatów, czasu wymaga także techniczne dokonanie wymiany i przeliczanie zobowiązań i należności, stanów kont w bankach na nową walutę,
– po tych 6 miesiącach jedynym środkiem płatniczym ma pozostać Euro”1.
Leave a reply