Inwestorzy indywidualni a rynek euroobligacji

Interesującym zjawiskiem jest fakt, że największa część lokat indywidualnych inwestorów w formie kupna euroobligacji odbywa się poprzez dyskrecjonalne rachunki bankowe. Zapewnia to tak dużą siłę „plasowania” euroobligacji bankom Europy Zachodniej, w szczególności bankom szwajcarskim. Nie są jednak znane rozmiary dyskrecjonalnych rachunków i funduszy. Gdyby nawet były dokładnie znane dane na temat wielkości dyskrecjonalnych rachunków i funduszy, to i tak trudno byłoby znać wielkość funduszy lokowanych bezpośrednio czy za pośrednictwem dyskrecjonalnych rachunków przez indywidualnych inwestorów w euroobligacjach. Indywidualnym inwestorom zależy częstokroć bardziej na animowości i uniknięciu podatków niż na możliwych do uzyskania dochodach z lokat. Banki administrują dyskrecjonalnymi funduszami wielu indywidualnych inwestorów zgodnie z ich wolą. Niektórzy indywidualni inwestorzy dają bankom dyspozycje, jakich euroobligacji sobie życzą. Jednakże wielu z nich daje bankom tylko ogólne wskazania co do wysokości oprocentowania kuponów euroobligacji lub głównie nazwiska emitentów euroobligacji o wysokim standingu i pozostawia bankom swobodę w lokowaniu swych pieniędzy, przyjmując założenie, że banki wiedzą dobrze, w jaki sposób pieniądz ma robić pieniądz.

Wśród indywidualnych inwestorów da się wyróżnić szereg grup. Nie ulega wątpliwości, że „tradycyjnymi” inwestorami indywidualnymi od czasu powstania rynku euroobligacji są inwestorzy z Ameryki Łacińskiej i rezydenci w Ameryce Łacińskiej. Przesuwali oni swe fundusze za granicą (w tym również na rynek euroobligacji) bardziej ze względu na bezpieczeństwo lokaty niż ze względu na uniknięcie płacenia podatków. Tradycyjnymi inwestorami indywidualnymi są również inwestorzy zachodnioeuropejscy, a mianowicie belgijscy, niemieccy, włoscy t francuscy. Inwestorzy belgijscy i niemieccy lokują swe fundusze w kupno euroobligacji głównie w celu uniknięcia opodatkowania. Natomiast włoscy i francuscy indywidualni inwestorzy uciekali głównie do swych walut narodowych w obawie przed ryzykiem poniesienia strat w przypadku spadku kursu (oficjalnego czy rynkowego) ich walut. Istnieje wreszcie grupa bogatych osób bez stałego miejsca zamieszkania. Obejmuje ona gwiazdy filmowe, znanych muzyków i innych wielkich artystów, dla których domicylem prawnym (miejsce zamieszkania) są kraje określane mianem „oaz podatkowych”.