Category Finanse

System kursu dualnego (podwójnego) stosowany jest sporadycznie. Wprowadza się wtedy dwa oficjalne kursy walutowe: jeden dla obrotów handlowych, a drugi dla obrotów kapitałowych. Potrzeba (lub konieczność) ustalenia odmiennych kursów dla tych dwóch rodzajów obrotów płatniczych wynika najczęściej stąd, że jednolity kurs jest szkodliwy albo dla wymiany handlowej, albo dla przepływu kapitału. Na przykład duży przypływ kapitału obcego do danego kraju może powodować aprecjację waluty krajowej, co wpływa hamująco na eksport i nadmiernie może zwiększać import. W tych warunkach niski kurs dla wymiany handlowej i wyższy dla obrotów kapitałowych pozwala uniknąć obu niekorzystnych zjawisk: nadmiernego napływu kapitału obcego i hamowania eksportu. Korzyści z istnienia kursu dualnego zależą od sprawności kontroli i prawidłowego rozdzielenia płatności z obu tytułów, co w praktyce nie jest rzeczą łatwą. Dualny system kursu walutowego jest traktowany jako szczególny rodzaj kontroli władz walutowych nad międzynarodowymi przepływami kapitałów. Jest on najprostszą formą kursów różnicowanych.

Nie ulega wątpliwości, że najważniejszym elementem koordynacji polityki walutowej krajów EWG było wprowadzenie pod koniec 1958 r. zewnętrznej wymienialności ich walut oraz utworzenie Europejskiego Systemu Walutowego, który zaczął funkcjonować od 13 marca 1979 r. Wprowadzona w 1958 r. zewnętrzna wymienialność walut w dużym stopniu ułatwiała krajom EWG szybsze niż przewidywano w traktacie rzymskim znoszenie ceł i ograniczeń ilościowych. Banki centralne krajów EWG zabezpieczały później funkcjonowanie tej wymienialności poprzez odpowiednią współpracę z innymi krajami na rynkach walutowych i na rynkach złota. Co się tyczy natomiast Europejskiego Systemu Walutowego, to jego reguły kursowe i zasady współdziałania banków centralnych były tak ustalone, aby zapewnić w miarę możliwości stabilność kursów walut krajów EWG. Każde zmiany dostosowawcze w zakresie kursów walut krajów EWG w ramach ESW były uzgadniane wspólnie. Dotyczyło to również sprawy ustalania koszyka walut dla Europejskiej Jednostki Walutowej oraz zasad działania mechanizmu kredytowego i systemu interwencji na rynkach walutowych. Można powiedzieć, że to właśnie dzięki sprawnej koordynacji polityki walutowej krajów EWG mechanizm Europejskiego Systemu Walutowego okazał się zasadniczym instrumentem utrzymania stabilności kursów walut krajów EWG i umacniania solidarności walutowej tych krajów, które zaczęły tworzyć w EWG strefę stabilizacji walutowej.

Konsultacje prowadzone przez Fundusz, wynikające z postanowień artykułu IV, obejmują wszystkie kraje członkowskie, które są przez Fundusz traktowane jednakowo. Ich przedmiotem jest przede wszystkim przestrzeganie przez kraje członkowskie zasad kursowych oraz zobowiązań wynikających z artykułu IV Umowy o MFW. Końcowym wynikiem takich regularnych konsultacji są konkluzje Dyrekcji Wykonawczej Funduszu. Zawierają one zalecenia Funduszu dotyczące działań kraju członkowskiego w dziedzinach regulowanych przez zobowiązania zawarte w Umowie o MFW. Mają one dla kraju członkowskiego charakter obowiązujący. Niewykonanie tych zaleceń może spowodować sankcje ze strony Funduszu.

Parlament Europejski ma stosunkowo skromne uprawnienia w tym zakresie. Spełnia on raczej funkcje doradcze wobec Rady Ministrów i Komisji Wspólnot Europejskich. W wielu jednak kwestiach Rada Ministrów i Komisja Wspólnot Europejskich zasięga opinii Parlamentu.

Na rynkach dewizowych węższe marże wahań kursów walut krajów EWG – w stosunku do marży wahań wobec dolara – nie mogły być wprowadzone, jak to przewidywano, w pierwszej połowie 1971 r. z uwagi na upłynnienie – w związku z kryzysem dolara -kursu marki RFN. W uzupełnieniu „porozumienia Smithsońskiego” z grudnia 1971 r. został jednak utworzony skoordynowany system interwencji, z którego pomocą mógł działać system zawężonego pasma wahań kursów walut krajów EWG. System ten, określany żartobliwie mianem „węża w tunelu”, został wprowadzony w kwietniu 1972 r., a w niecały miesiąc później przyłączyli się do niego przyszli członkowie EWG: Wielka Brytania, Holandia i Dania. Jednak już w czerwcu tego roku, przy pierwszych poważniejszych napięciach na rynku walutowym, kraje te wycofały się ze wspólnotowego mechanizmu stabilizowania kursów walut. W czasie ostrego kryzysu walutowego w marcu 1973 r. kraje EWG nie zajęły jednolitego stanowiska. Niektóre kraje stosowały pojedynczy floating, inne – wspólny floating wobec dolara.

Utrzymywanie kursów różnicowanych wymaga dobrej ewidencji finansowej, sprawnej kontroli nad wpływami z eksportu i wydatkami na import oraz stabilności cen krajowych. Przez stosowanie kursów różnicowanych władze krajowe mogą osiągać korzystne terms of trade (gdy stosują kurs zawyżony do eksportu, na który istnieje nieelastyczny popyt na rynkach zagranicznych), mogą pobudzać eksport (przez kursy zaniżone), mogą ograniczać import, zapewniać wpływy fiskalne oraz oddziaływać na strukturę produkcji i obrotów handlowych z zagranicą. Z punktu widzenia stopnia ingerencji państwa w kształtowanie się kursu (lub kursów) waluty krajowej można wyodrębnić trzy kategorie kursu:

Do transakcji odpłatnych zalicza się: a) kupno i sprzedaż towarów lub usług w zamian ze element finansowy, np. za gotówkę lub na kredyt, b) zamianę towarów lub usług na inne towary lub usługi oraz c) wymianę jednego elementu finansowego na drugi, np. zakup zagranicznej obligacji za gotówkę z rachunku bieżącego w banku zagranicznym.

Trzeba pamiętać o tym, że równowaga bilansu płatniczego jest tylko jednym z celów polityki gospodarczej. Inne cele polityki gospodarczej to utrzymanie wysokiego stanu zatrudnienia, wysokiego tempa wzrostu gospodarczego lub stabilizacja siły nabywczej pieniądza. Nie zawsze problem równowagi bilansu płatniczego ma priorytet w narodowej polityce gospodarczej. Inne cele tej polityki mogą być czasem ważniejsze. Okazuje się bardzo często, że np. uruchomienie procesów przystosowawczych w celu usunięcia deficytu bilansu płatniczego (np. deflacja) może powodować niewspółmiernie wielkie komplikacje w gospodarce narodowej. Problem, jakie procesy przystosowawcze powinny być zastosowane dla przywrócenia równowagi bilansu płatniczego bez szkody dla innych celów polityki gospodarczej, musi być zawsze rozpatrywany na tle konkretnej sytuacji każdego kraju. S. Bączkowski wyróżnia tu cztery najbardziej typowe przypadki:

Komornik Słupsk

mimo tego, że rozmowa z nim nie należy do przyjemnych, to jednak bardzo często wydaje się być koniecznością, ponieważ to właśnie wtedy można będzie poznać swoją sytuacje, jak i również zastanowić się nad tym, jakie właściwie możliwości stoją jeszcze przed nami. Nawet jeśli początkowo nie do końca jesteśmy przekonani właśnie do rozmowy z nim, to jednak można będzie za jej pośrednictwem zobaczyć, w jaki sposób można spłacić zadłużenie. Nie od dziś wiadomo, że przecież właściwie każdy ma jakieś swoje oczekiwania i nie każdy może się na coś konkretnego zdecydować. Dlatego też warto jest by komornik Słupsk wiedział, że chcemy spłacać zobowiązanie, to będzie pierwszy krok do dalszej działalności. Od czasu do czasu warto jest więc zastanowić się nad naszą sytuację finansowa, a być może będzie

Komornik Warszawa

możliwości wyjścia na prostą są właściwie zawsze. Jaki jest warunek, by można było to uczynić? Tak naprawdę podstawą tego typu działania jest trzymanie się wcześniej wyznaczonego planu, ponieważ dzięki temu można będzie już po kilku miesiącach zauważyć efekty swoich działań. Nie ma tutaj znaczenia, jak bardzo jesteśmy zadłużeni, ponieważ właściwie każdemu może się coś takiego zdarzyć. Nie od dziś wiadomo, że przecież strata pracy czy też redukcja etatów może doprowadzić do sytuacji, gdy zostaniemy bez środków do życia. Dlatego właśnie może wystąpić u nas zadłużenie. Właściwe postępowanie, jak i również znalezienie dla siebie rozwiązania będzie mogło określić, w jakim stopniu jesteśmy zadłużeni, oraz w jaki sposób można będzie wyjść na prostą. Z tego właśnie powodu komornik Warszawa