W Europie Zachodniej wykształciły się począwszy od lat sześćdziesiątych nowe rynki pieniężne i kapitałowe, określane mianem eurorynków: jest toeurorynek pieniężny (rynek eurowalut, zwłaszcza eurodolara) oraz eurorynek kapitałowy (głównie rynek euroobiigacji). Przyczyną ich pojawienia się był z jednej strony rozwój infrastruktury bankowej, stwarzającej warunki do swobodnego przepływu funduszów pieniężnych z krajów mających nadwyżki oszczędności do regionów zapotrzebowania na fundusze, z drugiej zaś – postępująca na Zachodzie liberalizacja przepisów dewizowych i przepływów kapitałów, dynamiczny rozwój handlu światowego w warunkach postępującej internacjonalizacji życia gospodarczego i zakrojona na szeroką skalę działalność inwestycyjna i lokacyjna przedsiębiorstw wielonarodowych.
Istniały również dalsze ważne przyczyny powstania tego rynku. Uważa się, że gigantyczny rozwój rynku eurowalut byłby nie do pomyślenia bez wprowadzenia w grudniu 1958 r. przez kraje Europy Zachodniej zewnętrznej wymienialności walut. Pierwotną przyczyną powstania rynku eurowalut zachodnie koła bankowe upatrywały w potrzebie banków byłych krajów socjalistycznych (głównie byłego ZSRR) do lokowania swych funduszy dolarowych poza USA, a więc w Europie Zachodniej, w obawie, że fundusze te mogą być w USA zablokowane (był to okres zimnej wojny). Ulokowane w bankach krajów Europy Zachodniej fundusze dolarowe byłych krajów socjalistyczny były później pożyczane innym pożyczkobiorcom. W Londynie działa bank rosyjski Moscow Narodny Bank, który zajął się udzielaniem kredytów opartych na depozytach dolarowych ulokowanych w nim przez ZSRR, taki sam bank jest również w Paryżu i zajmuje się podobną działalnością.
Leave a reply