ECU i ESW

ESW dysponuje trzema rodzajami kredytów: kredytami bieżącymi udzielanymi na interwencje banków centralnych (o których już była mowa), krótkoterminową pomocą walutową i średnioterminową pomocą finansową. Wszystkie te mechanizmy kredytowe funkcjonują w ramach EFWW. W końcowym etapie ESW mogą być one połączone w jeden fundusz, tj. w Europejski Fundusz Walutowy, który ma zastąpić istniejący dotychczas ESW.

Banki centralne krajów członkowskich ESW zdeponowały w EFWW 20% swoich rezerw dolarowych i złota, zachowały jednak w stosunku do nich prawo własności. Zdeponowane dolary i złoto zostały jednolicie wycenione. Dzięki zabezpieczeniu w złocie i dolarach ECU ma mocną pozycję jako jednostka rozrachunkowa i jednostka walutowa. Początkowo miała ograniczony zasięg cyrkulacji, bo tylko w formie zapisów na kontach EFWW. Pokrycie

ECU w rezerwach dolarowych i w złocie następowało w drodze powtarzalnych trzymiesięcznych transakcji swapowych. Nie występowało tu zatem przeniesienie prawa własności czy posiadania tych zasobów na EFWW.

ESW dysponował początkowo efektywnym wolumenem kredytowym wartości 25 mld ECU, z czego 14 mld ECU przeznaczone było na krótkoterminową pomoc walutową banków centralnych, a 11 mld ECU na średnioterminową pomoc finansową. Z pomocy walutowej mogły korzystać banki centralne, a z pomocy finansowej rządy 12 krajów członkowskich w ustalonym trybie. Warunki korzystania z pomocy walutowej ustalał Komitet Gubernatorów Banków Centralnych, a warunki dla korzystania z pomocy finansowej – Rada Ministrów EWG. Kredyty w ramach krótkoterminowej pomocy walutowej bank centralny mógł zaciągnąć na trzy miesiące, z możliwością ich dalszej dwukrotnej prolongaty o następne trzy miesiące, czyli razem na 9 miesięcy. Przy korzystaniu ze średnioterminowej pomocy finansowej kraje zaciągające kredyt były zobowiązane przez Radę Ministrów do prowadzenia takiej polityki gospodarczej, która umożliwiałaby przywrócenie równowagi wewnętrznej i zmniejszenie dysproporcji w rozwoju społeczno-gospodarczym. Mechanizmy krótkoterminowej pomocy walutowej i średnioterminowej pomocy finansowej wspomagały wysiłki krajów członkowskich w stabilizowaniu kursów ich walut oraz usuwaniu dysproporcji rozwojowych.