Autorzy planu Wernera

Dlatego też, zdaniem L. Tindemansa, wzmocnienie i rozszerzenie istniejącego obecnie jądra stabilności monetarnej, jakim jest „wąż”, stanie się bazą dla rzeczywistej zbieżności polityki gospodarczej i walutowej. Umocnienie „węża” będzie również bezpośrednio pomocne w stopniowym przywracaniu większej międzynarodowej stabilności walutowej. Pierwszym krokiem w kierunku przywrócenia tej stabilności jest stworzenie ważnych stref stabilności, w ramach których można utrzymać stałe kursy walut. To umocnienie „węża ułatwi znalezienie lepszej koordynacji polityki gospodarczej i walutowej pomiędzy dużymi blokami w celu zmniejszenia – nadmiernych w ostatnim okresie – fluktuacji pomiędzy wiodącymi walutami lub grupami walut, w szczególności zaś między „wężem” a dolarem USA. W związku z tym Europejski Fundusz Współpracy Walutowej będzie się stopniowo stawał odpowiedzialny za politykę interwencyjną „węża” w stosunku do dolara. Wzmocnienie „węża” ułatwi Wspólnocie uczestnictwo w międzynarodowych negocjacjach finansowych.

Autorzy planu Wernera nie przewidzieli, i nie mogli chyba przewidzieć, że realizacja ich koncepcji unii gospodarczej i walutowej będzie przebiegać z tak dużym oporem i natrafi na tak niesprzyjające warunki wewnętrzne i zewnętrzne. Lansowane przez raport Wernera podejście koordynacyjne natrafiło na wielkie opory ze strony krajów członkowskich. W planie Wernera, jak się okazało, było za dużo idealizmu. W latach 1974-1975 Wspólnota popadła w trudności ekonomiczne, związane z kryzysem międzynarodowego systemu walutowego, kryzysem energetycznym, inflacją, recesją i dużymi deficytami bilansów płatniczych, W tej niesprzyjającej sytuacji wewnętrznej i zewnętrznej realizacja drugiego etapu unii gospodarczej i walutowej zeszła na dalszy plan. Można powiedzieć, że w latach 1974-1975 wystąpił pewien regres integracji gospodarczej w EWG. W wyniku trudności ekonomicznych wola tworzenia unii gospodarczej i walutowej została poważnie osłabiona. Nie było na szczeblu EWG zgody co do sposobów prowadzenia wspólnej polityki gospodarczej i walutowej, nie wypracowano również w EWG wspólnej koncepcji przezwyciężenia następstw kryzysu energetycznego, inflacji, recesji gospodarczej i związanego z nią bezrobocia. Zjawiskom kryzysowym przeciwdziałano za pomocą narodowych środków polityki gospodarczej, pieniężno-kredytowej i walutowej. Coraz bardziej stawał się widoczny fakt, że niezbędnym warunkiem utworzenia unii gospodarczej i walutowej jest utworzenie unii politycznej, a do tego nie było woli krajów członkowskich, o czym świadczy chociażby chłodne przyjęcie raportu Tindemansa i odłożenie przez Radę Europejską dyskusji nad nim na dalszy plan.