Możliwości zaspokojenia w pewnej części potrzeb kapitałowych filii amerykańskich korporacji za granicą stwarzały rozwijające się rynki kapitałowe krajów Europy Zachodniej, w szczególności londyński rynek kapitałowy oraz szybko rozwijający się rynek eurowalut.
czytaj więcej
Wydaje się, że w EWG nie doszacowano kosztów tworzenia unii gospodarczej i walutowej. Za dużo było kompromisów przy podejmowaniu decyzji w zakresie polityki ekonomicznej i walutowej, a za mało decyzji nakierowanych na dalszy postęp integracji gospodarczej. Wynikało to po części z sytuacji kryzysowej, po części zaś z braku zdecydowania krajów członkowskich co do przekazania na rzecz Wspólnoty wielu kompetencji z zakresu polityki gospodarczej i walutowej. Mimo zjawisk kryzysowych funkcjonował nadal utworzony w 1972 r. system „węża walutowego”, mający tworzyć element stabilności walutowej w EWG.
czytaj więcej
Porównanie danych zawartych w tabeli 3 z danymi zawartymi w tabeli 2, przedstawiającymi strukturę walutową rezerw dewizowych, pozwala stwierdzić, że proces dywersyfikacji zarówno walut rezerwowych w sferze oficjalnej, jak i walut lokacyjnych w sferze prywatnej postępował mniej więcej równolegle i że zakres tego zjawiska w pierwszych latach osiemdziesiątych jest mniej więcej wyrównany. W charakterze głównych walut lokacyjnych stosowanych przez banki handlowe składające sprawozdania do BIS (jak wynika z danych tabeli 3) występowały głównie dolar USA, marka FRN i frank szwajcarski. Dało się zauważyć w latach 1974-1983 wzrost roli jena japońskiego i funta szterlinga jako walut lokacyjnych. Pozycja franka szwajcarskiego jako waluty lokacyjnej uległa w omawianym okresie znacznym wahaniom.
czytaj więcej