Waluty służące do fakturowania eksportu i importu

Udział dolara USA jako waluty transakcyjnej w światowym eksporcie wynosił w 1976 r. około 52%. Udział marki RFN pod tym względem wynosił około 14%. Trzecie miejsce zajmowały frank francuski i funt angielski (po 6-7%). Te dwie ostatnie waluty stosowane były jednak w małym zakresie jako waluty transakcyjne w handlu między krajami trzecimi, tj. poza Francją i Wielką Brytanią. Z innych walut wymienialnych tylko gulden holenderski przekroczył w latach siedemdziesiątych trzyprocentowy udział jako waluta transakcyjna w handlu światowym.

W latach osiemdziesiątych w charakterze waluty transakcyjnej zaczął występować jen japoński, głównie w handlu zagranicznym Japonii z krajami uprzemysłowionymi oraz z krajami azjatyckimi. Wiąże się to z procesem umiędzynarodawiania jena i silną ekspansję eksportową i kapitałową Japonii.

W sumie prawie 80% handlu światowego rozliczano w drugiej połowie lat siedemdziesiątych w czterech walutach, a mianowicie w dolarze USA, marce RFN, franku francuskim i funcie angielskim1.

Waluty służące do fakturowania eksportu i importu tworzą razem tzw. strukturę walutową handlu światowego. W strukturze tej występuje szereg charakterystycznych zjawisk i tendencji, wywierających duży wpływ na wybór waluty transakcyjnej przez wielkie rzesze eksporterów i importerów w krajach o gospodarce rynkowej.

Na wstępie należy zaznaczyć, że przeważająca część eksportu krajów uprzemysłowionych (z wyjątkiem Finlandii, Japonii i Włoch) rozliczana jest w walucie kraju eksportera. Obrazują to dane zawarte w tabeli 6.

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>