Na terminowym rynku walutowym typu forward, podobnie jak na rynku bieżącym, główną rolę odgrywają banki handlowe, z którymi poszczególne podmioty gospodarcze zawierają transakcje kupna-sprzedaży walut z dostawą w przyszłości. Funkcjonuje tu dobrze rozwinięty międzybankowy terminowy rynek walutowy. Banki handlowe „kojarzą” głównie transakcje kupna-sprzedaży walut swoich klientów. W przypadku, gdy suma sprzedaży walut na termin różni się od sumy zakupów, banki handlowe same wypełniają te różnice, co oczywiście nie oznacza, że decydują się one przejąć ryzyko kursowe. Banki handlowe sprzedają tu i kupują odpowiednią ilość waluty obcej na rynku bieżącym po to, aby w przyszłości wywiązać się ze zobowiązań wobec klientów.
Terminowe rynki walutowe typu futures zaczęły się szybko rozwijać w latach siedemdziesiątych wraz z postępującą destabilizacją rynków finansowych. Mechanizm ich działania podobny jest do terminowych rynków towarowych. Narastanie napięć w systemie walutowym z Bretton Woods i upowszechnienie się płynnych kursów walut w 1973 r. spowodowały powstawanie terminowych rynków walutowych typu futures. Już w maju 1972 r. otwarty został w Chicago specjalny rynek dla walutowych transakcji terminowych futures, mianowicie International Monetary Market (IMM), będący oddziałem Chicago Marcantile Exchange (CME). Był to pierwszy finansowy rynek futures'. Kolejno były te rynki uruchamiane w następujących miastach: pod koniec lat siedemdziesiątych w Sydney – Sydney Futures Echange (SFE), we wrześniu 1982 r. w Londynie – London International Financial Futures Exchange (LIFFE), w lipcu 1984 r. w Singapurze – Singapore International Monetary Exchange (SIMEX), na początku 1985 r. w Hongkongu – Hong Kong Futures Exchange (HKFE) i w Tokio (w październiku 1985 r.), gdzie wydzielono specjalny oddział giełdy tokijskiej2.
Leave a reply