Genezy strefy walutowej EWG należy upatrywać w postępującym procesie integracji walutowej w EWG oraz w różnych koncepcjach unii gospodarczej i walutowej w ramach tego ugrupowania. Jej początkowym elementem był funkcjonujący od 1972 r. „wąż walutowy”. Istotę strefy waltowej EWG stanowi Europejski System Walutowy (ESW).
Mechanizm działania ESW jest skomplikowany pod względem technicznym. Celem ESW jest stworzenie stabilności kursów walut w EWG oraz warunków do harmonijnego rozwoju gospodarczego Wspólnoty. ,,Wąż walutowy” został zastąpiony przez mechanizm kursowy ESW, w którym wykorzystano dotychczasowe oraz wprowadzono nowe reguły dla polityki kursowej i stosunków walutowych w EWG.
ESW składa się z kilku elementów, a mianowicie z Europejskiej Jednostki Walutowej (ECU), systemu kursowego, systemu interwencyjnego i kredytowego banków centralnych oraz z Europejskiego Funduszu Współpracy Walutowej (EFWW). Poniżej zostaną rozpatrzone nieco szerzej poszczególne części składowe ESW.
ECU jest denominatorem walut krajów członkowskich ESW, podstawą wskaźnika odchyleń kursowych w systemie kursowym jednostką obrachunkową operacji interwencyjnych i kredytowych, instrumentem rozliczania i wyrównywania sald między instytucjami walutowymi ESW, pełni funkcję aktywu rezerwowego, jest najważniejszym elementem strefy walutowej EWG i znajduje coraz to szersze zastosowanie w operacjach banków komercyjnych na rynku kredytowym.
ECU stanowi koszyk złożony z określonej ilości walut krajów EWG. W dniu wejścia w życie ESW w skład ECU wchodziło 9 walut. We wrześniu 1984 r. została do niej włączona drachma grecka, a we wrześniu 1989 r. peseta hiszpańska i escudo portugalskie. Obecnie wchodzą do ECU waluty 12 krajów UE. Koszyk nie zawiera walut Austrii, Finlandii i Szwecji, które to kraje od 1995 r. są członkami UE. Skład walut w ECU został zamrożony z dniem wejścia w życie traktatu z Maastricht i żadne zmiany w składzie koszyka nie nastąpią do czasu, kiedy ECU stanie się faktyczną walutą zgodnie z zaplanowanym trzecim etapem unii.
Leave a reply