Poszczególne kraje mogą koordynować swoją politykę walutową i finansową z analogiczną polityką innych krajów. Istotę tej koordynacji można sprowadzić do pięciu zasadniczych problemów:
– a) istnienia zgodności poglądów co do celów gospodarczych krajów, które tę koordynację stosują w praktyce,
– b) zgodnej oceny sytuacji walutowej i finansowej dokonywanej przez poszczególne kraje (idzie tu w szczególności o to, aby kraje koordynujące swoją politykę gospodarczą, walutową i finansową zgodne były co do tego, kiedy z międzynarodowego i regionalnego punktu widzenia polityka ta ma być ekspansywna, a kiedy restrykcyjna),
– c) wzajemnego uzgadniania stosowanych instrumentów walutowych i finansowych i innych środków polityki gospodarczej,
– d) niedopuszczenia do ujemnego oddziaływania narodowych instrumentów tej polityki na inne kraje,
– e) poszukiwania zbieżności narodowych polityk gospodarczych w celu tworzenia warunków wewnętrznych i zewnętrznych dla stabilności kursów walut i równowagi wewnętrznej.
Można powiedzieć, że koordynacja polityki walutowej i finansowej oznacza wspólną strategię, ale niekoniecznie wspólną taktykę. Ta ostatnia może być różna w zależności od przebiegu koniunktury i kształtowania się sytuacji gospodarczej i płatniczej w danym kraju. Koordynacja polityki walutowej i finansowej wymaga również istnienia zgodności poglądów w jej zasadniczych kwestiach wśród sfer rządowych poszczególnych krajów. Tę zgodność, lub przynajmniej zbieżność, poglądów można określić mianem koordynacji intelektualnej. Ułatwia ona odpowiednim władzom gospodarczym znalezienie wspólnego języka i kształtowanie takiej polityki walutowej i finansowej, w której uwzględniane są nie tylko interesy ekonomiczne danego kraju, ale również interesy krajów w sferze ich zagranicznych stosunków ekonomicznych.
Leave a reply