Unia walutowa

Plan Wernera był na tyle ogólnikowy, że mógł zadowolić wszystkich. Zaproponowana w nim koncepcja unii gospodarczej i walutowej powinna doprowadzić do stworzenia w EWG obszaru, na którym będzie swobodny obrót towarów, usług, osób i kapitałów bez zniekształceń konkurencji: obszar ten nie będzie wywoływał strukturalnych i regionalnych braków równowagi. Utworzenie tego rodzaju unii powinno wpłynąć na wzrost dobrobytu we Wspólnocie i umocnić wkład EWG do gospodarczej i walutowej równowagi świata.

Unia walutowa – w myśl tego planu – wymaga istnienia wewnątrz pełnej i nieodwołalnej wymienialności walut, zlikwidowania marży wahać kursów, ostatecznego i nieodwołanego ustalenia relacji parytetowych oraz pełnej liberalizacji obrotu kapitałowego. Może ona funkcjonować przy istnieniu walut narodowych, lub może być ukoronowana wprowadzeniem wspólnej waluty, co z technicznego punktu widzenia nie ma żadnego znaczenia. Natomiast przyczyny natury psychologicznej i politycznej przemawiają za wprowadzeniem wspólnej waluty, która zademonstrowałaby nieodwracalność procesu integracji. W unii tej liczyć się będzie jedynie bilans płatniczy całej Wspólnoty wobec świata zewnętrznego, natomiast jego równowaga między krajami członkowskimi musi być zabezpieczona przez mobilność czynników produkcji i finansowe transfery sektora prywatnego i publicznego. Według tego planu, tworzenie płynności na całym obszarze EWG oraz polityka pieniężna i kredytowa powinny być sterowane centralnie, a prowadzenie polityki walutowej wobec świata zewnętrznego przejdzie do kompetencji Wspólnoty.