Tworzenie unii gospodarczej i walutowej cz. II

W drugim planie Barre’a postuluje się stopniowe ograniczenie marży wahań kursów walut krajów członkowskich EWG. Skłoni to banki centralne do wzajemnego uzgadniania ich interwencji na rynkach dewizowych i wykorzystywania walut krajów EWG w charakterze walut interwencyjnych. Przyczyni się również do lepszej koordynacji polityki kredytowej krajów członkowskich i doprowadzi stopniowo do wspólnego systemu rezerw walutowych.

Drugi plan Barre’a przewidywał utworzenie (do 1978 r.) unii gospodarczej i walutowej w trzech etapach. Pierwszy etap (1970-1971) zawierał realizację przedsięwzięć zawartych w pierwszym planie Barre’a, a więc utworzenie mechanizmu średnioterminowej pomocy finansowej, uzgadniania polityki kredytowej krajów członkowskich w Komitecie Gubernatorów Banków Centralnych oraz zajmowanie przez kraje członkowskie wspólnego stanowiska na forum międzynarodowych organizacji walutowych. Na etapie drugim (1972-1975) miało się przede wszystkim zapewnić zbieżność rozwoju gospodarczego krajów członkowskich i rozpocząć tworzenie jednolitego obszaru walutowego. W drugim etapie proponowane przedsięwzięcia dotyczyły, podobnie jak w pierwszym etapie, koordynacji polityki gospodarczej, rynków kapitałowych, podatków i umocnienia solidarności walutowej. Z zakresu wzmocnienia solidarności walutowej proponowało się: a) ograniczenie, począwszy od 1972 r., maksymalnej marży wahań kursów krajów EWG do 1% i wprowadzenie uzgodnionej polityki interwencyjnej banków centralnych na rynku dewizowym, b) opracowanie w Komitecie Gubernatorów Banków Centralnych głównych założeń dla polityki kredytowej pod kątem celów Wspólnoty oraz c) wspólne administrowanie przydzielonymi krajom EWG SDR. Dla trzeciego etapu (1976-1978) nakreślony został jedynie szkic sześciu następujących przedsięwzięć, za pomocą których mają być zrealizowane główne elementy unii gospodarczej i walutowej: 1) przeniesienie niezbędnych uprawnień na instytucje Wspólnoty dla zabezpieczenia dobrego funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej, 2) powołanie rady prezydentów banków centralnych pod kątem utworzenia wspólnego systemu banków centralnych, 3) utworzenie Europejskiego Funduszu Rezerw, któremu będą stopniowo przekazywane rezerwy walutowe krajów członkowskich i który będzie podlegał nadzorowi ze strony rady prezydentów banków centralnych, 4) dwuetapowe zlikwidowanie marży wahań kursów walut krajów EWG między sobą i nieodwołalne ustalenie parytetów walut jako stałych raz na zawsze, 5) wprowadzenie swobodnego obrotu kapitałowego w ramach Wspólnoty, 6) zniesienie granic podatkowych. Realizacja tych przedsięwzięć miała stworzyć przesłanki dla wprowadzenia wspólnej waluty. Miała ona iść w parze ze wzmocnieniem instytucjonalnym Wspólnoty na płaszczyźnie ekonomicznej i finansowej.