Terminowe rynki walutowe

Jak wiadomo, regulowanie płatności na rzecz zagranicy łączy się z upływem czasu, który np. w przypadku importu inwestycyjnego trwa dosyć długo. Podmioty gospodarcze przeprowadzające operacje handlowe z zagranicą narażone są na ryzyko zmiany kursu {ryzyko walutowe) w okresie od daty zawarcia kontraktu do terminu regulowania zobowiązań za import czy uzyskania należności za eksport. Dla uniknięcia ryzyka walutowego eksporterzy bądź importerzy przeprowdzają tzw. transakcje dewizowe na termin. Polegają one na tym, że kupują oni lub sprzedają określoną walutę zagraniczną z dostawą w przyszłości, przy czym kurs tej waluty jest z góry ustalony. Kurs waluty z dostawą dłuższą od zwyczajowej {dwa dni robocze) na rynku bieżącym nazywa się kursem terminowym {forward rate). Termin dostawy waluty w przyszłości może być dowolnie ustalony przez obie strony. Najczęściej zawierane są transakcje z dostawą walut w ciągu jednego, trzech i sześciu miesięcy.

Podmioty gospodarcze kupują walutę obcą na termin wówczas, gdy w przyszłości mają dokonać zapłaty w tej walucie i obawiają się, że jej kurs wzrośnie {tak postępuje importer). Jeżeli natomiast mają otrzymać w obcej walucie płatności z zagranicy i obawiają się, że jej kurs spadnie, wówczas sprzedają tę walutę na rynku terminowym (tak postępuje eksporter). Takie postępowanie podmiotów gospodarczych na rynku walutowym określa się mianem „krycia” {covering) ryzyka kursowego na rynku terminowym.

Takim samym motywem mogą kierować się inne podmioty gospodarcze zawierające terminowe transakcje walutowe. Otóż te podmioty, które posiadają za granicą aktywa finansowe i rzeczowe, mogą zabezpieczyć ich wartość nominalną przed ryzykiem spadku kursu waluty (mogą wówczas sprzedać odpowiednią ilość waluty, w której wyrażone są aktywa na terminowym rynku walutowym). Takie postępowanie nazywa się ,.asekuracją” (hedging) wartości aktywów zagranicznych na rynku terminowym1.