Sztywny kurs walutowy

Obecnie zamiast EWG stosuje się powszechnie przyjętą nazwę Unia Europejska (UE). W książce używam określenia EWG i UE zamiennie. 1 Od 1 stycznia 1990 r. do 14 października 1991 r. polityka kursowa posługiwała się sztywnym kursem złotego wobec walut obcych. 17 maja 1991 r. wprowadzono sztywny kurs złotego wobec koszyka pięciu walut, w skład którego wchodzą: dolar USA z udziałem 45% w koszyku, marka niemiecka – 35%, funt sterling – 10% oraz frank francuski i frank szwajcarski po 5%. stępowały po II wojnie światowej w formie kursu parytetowego (do 1971 r. marża odchyleń wynosiła 1%) lub kursu centralnego {od grudnia 1971 r., gdzie marża odchyleń wynosiła 2,25%). Nie podlegały one zmianie w krótkim okresie, a w większości przypadków i w średnim. Ich utrzymanie było możliwe przy istniejących wówczas niskich tempach inflacji i niewielkich ich rozpiętościach między poszczególnymi krajami. Kursy stałe były powszechnie stosowane przez kraje uprzemysłowione w latach 1949-1971. W długim okresie mogły być zmieniane, gdy w danym kraju wymagał tego stan bilansu płatniczego (np. chroniczny deficyt lub nadwyżka) lub gdy występowała trwała nierównowaga bilansu płatniczego na wielką skalę. W krajach rozwijających się pewną odmianą kursu stałego były kursy utrzymywane dzięki ścisłej kontroli walutowej. Były to z reguły kursy zawyżone, co wynikało z wyższej niż za granicą stopy inflacji. Kontrola walutowa miała na celu scentralizowanie dochodów i wydatków dewizowych przez władze i wymuszenie, aby transakcje walutowe przeprowadzane były według oficjalnego kursu. Przy tym typie kursu nie była możliwa wymienialność walut tych krajów.

Sztywny kurs walutowy – to kurs nie zmieniany w bardzo długim okresie, mimo że taka zmiana byłaby pożądana ze względu na stan bilansu płatniczego. Ten typ kursu {był to wtedy kurs parytetowy) występował jedynie w okresie funkcjonowania systemu waluty złotej {1870-1914). Będzie on miał prawdopodobnie zastosowanie po utworzeniu unii walutowej w UE od 1999 r. Kraje EWG mogą wówczas ustalić sztywne kursy swoich walut wobec walut poszczególnych krajów członkowskich.