System waluty złotej

System waluty złotej funkcjonował w latach 1870-1914. Przed jego pojawieniem się nie istniał międzynarodowy system walutowy obejmujący swym zasięgiem większość państw. W okresie starożytności i średniowiecza występowały systemy walutowe związane przede wszystkim z istnieniem imperiów lub państw, w których posługiwano się monetami z różnych metali i ich stopów. Z miedzi i z żelaza bito monety o małej wartości, a ze srebra i złota monety opiewające na większe wartości. Złoto, najpierw w postaci sztabek a następnie monet, wraz ze srebrem i innymi metalami spełniało funkcje pieniądza w starożytnym świecie. W średniowieczu i w czasach nowożytnych złoto spełniało funkcje pieniądza zarówno w obiegu wewnętrznym, jak i w międzynarodowym. W Europie było kilkanaście wielkich ośrodków handlu, najczęściej miast, w których bito monety srebrne i złote, przyjmowane w wielu krajach (nomisma w Bizancjum, florino we Florencji, durato w Wenecji).

Rozwój handlu w Europie oraz odkrycie Ameryki i Indii doprowadziły do napływu do krajów europejskich znacznej ilości złota, co spowodowało relatywny spadek jego ceny w stosunku do ceny srebra i innych metali. W wiekach XVIII i XIX istniał w krajach europejskich system bimetalizmu. Jego istotą było jednoczesne występowanie złota i srebra w charakterze pieniądza w obiegu krajowym i międzynarodowym. Doświadczenia wykazały, że bime- taiizm doprowadził do chaosu walutowego, ponieważ w czasie jego występowania zmieniały się nierównomiernie koszty produkcji srebra i złota, co naruszało dotychczasowe relacje cenowe między nimi. Kruszec, którego podaż wzrastała, tracił na wartości i wypierał z obiegu pieniądz lepszy, o wyższej wartości. Odbywało się to zgodnie z prawem Kopernika-Greshama.