W latach dwudziestych odżyła idea wprowadzenia systemu waluty złotej. Duże znaczenie miała tu zwłaszcza konferencja ogólnoświatowa w Genui w 1922 r. W czasie jej obrad stwierdzono m.in., że warunkiem odbudowy gospodarczej Europy jest stabilizacja walutowa, a złoto musi się stać podstawą systemu walutowego. Wprowadzone od początku lat dwudziestych reformy walutowe sięgały w dużym stopniu do doświadczeń przeszłości. Uwzględniały one postanowienia konferencji genueńskiej.
Przed wybuchem wielkiego kryzysu gospodarczego w około 50 krajach istniały systemy pieniężne, klasyfikowane jako odmiany waluty złotej. Tylko w trzech krajach (w Europie w Szwecji i Norwegii) wprowadzono walutę monetową na wzór przedwojenny. W pozostałych przypadkach była to tylko waluta „pozłacana”, bez obiegu monet złotych i jedynie z ograniczoną wymienialnością banknotów.
W systemie waluty sztabowo-złotej (ang. gold bullion standard) wymieniano ją na wielokilogramowe sztaby złota (np. w Anglii, we Włoszech i we Francji). Natomiast w systemie waluty dewizowo-złotej (ang. gold exchange standard) banknoty wymieniano na dewizy tych krajów, w których istniała bezpośrednia wymienialność na złoto (w większości krajów Europy). Względna stabilizacja walutowa trwała jednak krótko.
W czasie wielkiego kryzysu gospodarczego (lata 1929-1932) i bezpośredniego nim wszystkie kraje porzuciły swoje dotychczasowe systemy pieniężne. Klasyczny standard złota i jego odmiany przeszły do historii. W międzywojennej historii światowego systemu walutowego za punkt zwrotny uznaje się dokonaną w roku 1931 dewaluację funta szterlinga. Ta dewaluacja wyzwoliła proces swoistej nacjonalizacji walut i konkurencyjnych dewaluacji. Doprowadziło to do dezintegracji walutowej w świecie.
Leave a reply