Istniały bezpośrednie i pośrednie przyczyny, które doprowadziły do upadku systemu dewizowo-złotego w marcu 1973 r. Bezpośrednimi przyczynami była zależność wzrostu podaży waluty międzynarodowej od rozmiarów deficytu bilansu płatniczego USA oraz to, że system ten nie zabezpieczał krajów członkowskich przed kryzysem zaufania do dolara USA czy Innej waluty międzynarodowej. Ponadto trzeba tu jeszcze wspomnieć o tym, że system ten nie dawał możliwości dostosowania podaży rezerw walutowych do potrzeb wymiany międzynarodowej. Przyczynami pośrednimi było to, że zasady wyrównywania bilansu płatniczego przewidywały duże ograniczenia w stosowaniu restrykcji i zmian kursów walut. Powodowały one nadmierny popyt na waluty międzynarodowe potrzebne na sfinansowanie deficytu bilansu płatniczego i nie zapewniały jego dyscypliny. Zamiast usuwania tego deficytu znacznie częściej uciekano się do jego finansowania: duże możliwości finansowania deficytu miały USA i Wielka Brytania. Ponadto utrzymująca się inflacja wzmagała popyt na rezerwy walutowe. Pozwalało to USA, w sytuacji niedostatecznej podaży złota, zwiększyć podaż dolarów na rynkach zagranicznych. Główną przyczyną upadku systemu dewizowo-złotego było zawieszenie wymienialności dolara amerykańskiego na złoto w dniu 15 sierpnia 1971 r.
Odtąd w zreformowanym (od 1978 r.) międzynarodowym systemie walutowym kluczową rolę zaczął odgrywać dolar amerykański. Złoto zostało z tego systemu wyparte. Nastąpił proces jego demonetyzacji.
System walutowy z Bretton Woods przyczynił się w dużym stopniu do ekspansji handlu światowego. Dużą zasługą MFW było wprowadzenie w 1958 r. zewnętrznej wymienialności walut krajów Europy zachodniej i utrzymanie systemu walut wymienialnych krajów uprzemysłowionych mimo występowania kryzysów walutowych i napięć na rynkach złota i na rynkach walutowych.
Leave a reply