W czasie II wojny światowej podjęto w obozie alianckim prace nad uporządkowaniem po wojnie stosunków walutowych na świecie. „Miano wtedy w pamięci przedwojenny chaos w tych stosunkach powstały po rozpadzie międzynarodowego systemu waluty złotej. Wyrażał się on w częstych zmianach parytetów walut w celach konkurencyjnych, w braku jakiejkolwiek koordynacji polityki walutowej prowadzonej przez poszczególne kraje bez oglądania się na inne oraz w arbitralnie ustanawianych ograniczeniach dewizowych”1.
Konieczne było uzgodnienie w skali międzynarodowej podstawowych zasad w dziedzinie walutowej, których przestrzegałyby wszystkie kraje oraz utworzenie międzynarodowej instytucji, która czuwałaby nad ich stosowaniem i przychodziła z pomocą krajom mającym trudności z wyrównywaniem bilansu płatniczego.
Na Konferencji Walutowej i Finansowej Narodów Zjednoczonych w lipcu 1944 r. w Bretton Woods utworzono Międzynarodowy Fundusz Walutowy. W jego statucie ustalono reguły nakładające na kraje członkowskie określone obowiązki w dziedzinie walutowej. Był to pierwszy w historii międzynarodowy system walutowy wprowadzony w drodze formalnego międzynarodowego porozumienia. Określany jest on mianem dewizowo-złotego lub systemu walutowego z Bretton Woods. Reguluje on główne zasady funkcjonowania międzynarodowego systemu walutowego.
U podstaw utworzenia MFW legły tendencje liberalizacyjne, które znalazły wyraz w statucie tej instytucji oraz w niepisanych regułach postępowania banków centralnych. Zasady MFW były tak ustalone, aby stworzyć państwom członkowskim warunki umożliwiające godzenie polityki walutowej prowadzonej z uwagi na wymogi gospodarki wewnętrznej z polityką uwzględniającą wymogi utrzymania równowagi bilansu płatniczego.
Leave a reply