Skłonność importerów do akceptowania wniosków eksporterów

Producenci w krajach uprzemysłowionych preferują swoje waluty narodowe jako waluty kontraktu i waluty płatności. To zjawisko ma charakter powszechny. Preferowanie przez eksportera własnej waluty narodowej jako waluty transakcyjnej zależy nie tylko od jego chęci, ale również od zdolności przekonania o tym impotrera i od relatywnej „siły” danej waluty.

Można ogólnie powiedzieć, że importerzy akceptowali propozycje eksporterów w zakresie wyboru określonej waluty transakcyjnej w tym większym stopniu, im większy był zakres zróżnicowania produktu i im większy był element monopolizacji w handlu. Proste produkty masowe, które podlegały silnej konkurencji (odzież, porcelana, artykuły gospodarstwa domowego, wyroby z włókien syntetycznych) i pewne produkowane w szerokim asortymencie towary masowe (chemikalia, nawozy sztuczne, stal i wyroby ze stali, papier, szkło) są często fakturowane i rozliczane w walucie kraju importera. Natomiast wysoko wartościowe produkty techniczne, takie jak maszyny i urządzenia, samochody oraz drogie artykuły konsumpcyjne, są fakturowane i rozliczane w walucie eksportera.

Skłonność importerów do akceptowania wniosków eksporterów w zakresie stosowania walut ich krajów macierzystych (tj. krajów eksporterów) jako walut transakcyjnych wzrastała w miarę stopniowego opanowywania przez importerów znajomości technik zabezpieczania się przed ryzykiem kursowym.