Z punktu widzenia terminu, w którym opcja może być wykonana, rozróżnia się opcje typu europejskiego i amerykańskiego. Pierwsze z nich mogą być realizowane tylko w terminie wygaśnięcia opcji, drugie – w dowolnym terminie przed wygaśnięciem opcji.
Istnieje też podział opcji na opcje pozagiełdowe (zwane również negocjowanymi) oraz opcje giełdowe. Opcje negocjowane występują w obrocie pozagiełdowym. Ich dostawcami (sprzedawcami) są najczęściej banki lub inne instytucje finansowe. Opcje giełdowe natomiast są przedmiotem obrotu na wyspecjalizowanych giełdach. Charakteryzują się one ścisłą standaryzacją podstawowych warunków transakcji, a premie (czyli ceny tych opcji) kształtują się na otwartym przetargu na giełdzie. Opcje giełdowe to przeważnie opcje typu amerykańskiego. Ich rynki są bardzo płynne. Opcje te mogą być łatwo odsprzedane, a sprzedane opcje można w dowolnym czasie odkupować.
Z punktu widzenia kryterium przedmiotu transakcji opcyjnej rozróżnia się opcje typu cash oraz opcje typu futures. W pierwszym przypadku opcja jest prawem nabycia lub sprzedaży określonego instrumentu kredytowego, w drugim – prawem nabycia lub sprzedaży kontraktu terminowego opiewającego na dany instrument kredytowy (np. na trzymiesięczne depozyty eurodolarowe).
Istnieje wiele rynków opcji na instrumenty kredytowe. Są to (stan na koniec 1990 roku): Chicago Board of Trade, Chicago Mercantile Exchange, Philadelphia Stock Exchange, American Stock Exchange, London International Financial Futures Echange, London Stock Echange, European Option Echange (w Amsterdamie), Montreal Stock Echange, Singapore International Monetary Exchange, Sydney Futures Exchange. Ograniczona jest też liczba instrumentów kredytowych objętych transakcjami opcyjnymi. Z instrumentów krótkoterminowych dostępne są tylko trzymiesięczne depozyty eurodolarowe, a z instrumentów długoterminowych – obligacje rządu USA, obligacje rządu brytyjskiego, obligacje rządu kanadyjskiego i obligacje rządu australijskiego.
Leave a reply