Transakcje opcyjne znane były już od dawna na giełdach towarowych. Na rynkach kredytowych pojawiły się one dopiero w latach siedemdziesiątych. Aktualnie są nimi objęte takie instrumenty finansowe, jak: waluty, instrumenty kredytowe (depozyty bankowe, certyfikaty depozytowe i wszelkiego typu obligacje) oraz inne indeksy kursów akcji.
Należy zaznaczyć, że transakcje opcyjne instrumentami kredytowymi są szczególną odmianą transakcji terminowych. Polegają one na tym, że „kupujący opcje uzyskuje od sprzedającego prawo, ale nie obowiązek, zakupu (opcja kupna – cali option) albo sprzedaży (opcja sprzedaży- put option) określonej ilości danego instrumentu finansowego w ciągu uzgodnionego czasu (lub w uzgodnionym terminie) po z góry ustalonej cenie, zwanej ceną bazową (striking price, exercise price). Za prawo to kupujący opcję płaci sprzedającemu określoną kwotę pieniężną, zwaną premią (premium).1
W odniesieniu do depozytów bankowych, certyfikatów depozytowych i obligacji cena bazowa opcji wyraża określoną stopę procentową. Zakup powyższych instrumentów kredytowych jest równoznaczny z dokonaniem lokaty, a sprzedaż jest równoznaczna z zaciąganiem pożyczki. W zależności od tego, czy nabywca opcji uzyskuje prawo zakupu danego instrumentu kredytowego, czy też prawo jego sprzedaży, mamy do czynienia z opcją kupna lub opcją sprzedaży.
Biorąc jako kryterium charakter uprawnień, jakie daje posiadanie opcji, rozróżnia się opcje rzeczywiste (na instrumenty kredytowe) i opcje różniczkowe (na różnice stóp procentowych). Pierwsze uprawniają do nabycia w przyszłości określonego instrumentu kredytowego, czyli do dokonania lokaty na z góry określonych warunkach (w przypadku opcji zakupu) lub do sprzedaży w przyszłości takiego instrumentu, czyli zaciągnięcia pożyczki na z góry określonych warunkach (w przypadku opcji sprzedaży). Drugie daje prawo jedynie do otrzymania różnicy między bazową stopą procentową a przyszłą rynkową stopą procentową bez efektywnej dostawy samego instrumentu kredytowego.
Leave a reply