Na rynku instytucjonalnym, który obejmuje wielkie banki handlowe, kasy oszczędności, instytucje ubezpieczeniowe (w szczególności instytucje ubezpieczeń na życie), fundusze emerytalne, budowlane kasy oszczędności i inne instytucje bankowe, udzielane są zarówno kredyty długoterminowe, jak i depozyty lokowane na dłuższe terminy. Udzielanie kredytów długoterminowych przez banki na tym rynku to ich operacje czynne. Operacjami biernymi będzie tu natomiast przyjmowanie wkładów długoterminowych. Kredyty długoterminowe zaciągają na tym rynku głównie przedsiębiorstwa w celu finansowania inwestycji. Długoterminowy charakter tych kredytów zmusza banki do bardzo ostrożnego ich udzielania. Pokryciem takich kredytów są wkłady pierwotne przechowywane w tych bankach. Podstawą udzielania kredytów długoterminowych są w wielu przypadkach wkłady przechowywane w bankach przez krótki okres. Praktyka bankowa wykazała bowiem, że nie wszystkie depozyty krótkoterminowe zostaną w jednym czasie wycofane z banku, stąd też pewną ich część przeznaczają banki na udzielanie kredytów długoterminowych, uciekając się w razie konieczności do zaciągania kredytu w banku centralnym (redyskonto weksli), lub w innych bankach handlowych. To ścisłe powiązanie kredytu krótkoterminowego z długoterminowym i udzielanie kredytu długoterminowego na podstawie pasywów o dużym stopniu płynności kryje w sobie pewien element inflacyjny, szczególnie w okresach wysokiej koniunktury.
Poważnym źródłem kredytu długoterminowego są nie tylko banki, ale i instytucje ubezpieczeniowe, które udzielają kredytów w formie skryptów dłużnych. Instytucje ubezpieczeniowe są obok banków i kas oszczędności najważniejszymi zbiornicami oszczędności we współczesnych państwach kapitalistycznych.
Leave a reply