Roy Jenkins

Wydaje się, że w EWG nie doszacowano kosztów tworzenia unii gospodarczej i walutowej. Za dużo było kompromisów przy podejmowaniu decyzji w zakresie polityki ekonomicznej i walutowej, a za mało decyzji nakierowanych na dalszy postęp integracji gospodarczej. Wynikało to po części z sytuacji kryzysowej, po części zaś z braku zdecydowania krajów członkowskich co do przekazania na rzecz Wspólnoty wielu kompetencji z zakresu polityki gospodarczej i walutowej. Mimo zjawisk kryzysowych funkcjonował nadal utworzony w 1972 r. system „węża walutowego”, mający tworzyć element stabilności walutowej w EWG.

W październiku 1977 r. Roy Jenkins, przewodniczący Komisji EWG na konferencji we Florencji ponownie zaproponował utworzenie unii walutowej, która miała zapewnić przedsiębiorstwom z krajów EWG większą stabilność w działalności gospodarczej oraz przyczynić się do przezwyciężenia stagnacji gospodarczej. Propozycje R. Jenkinsa nie znalazły początkowo zrozumienia w kołach bankowych i finansowych EWG. Dopiero w roku 1978 zaczęto interesować się tym problemem, ale zamiast tworzenia unii walutowej, rozpatrzono na konferencji na szczycie w Kopenhadze (7-8 kwietnia 1978 r.) możliwości stworzenia większej stabilizacji walutowej w EWG. Na konferencji w Bremie (6-7 lipca 1978 r,), w której uczestniczyli tylko przedstawiciele Francji i RFN stwierdzono, że utworzenie w EWG strefy stabilnych stosunków walutowych byłoby pożądanym celem, który w przyszłości doprowadziłby do ścisłej współpracy walutowej w EWG. Ustalenia konferencji w Bremie dały podstawę do opracowania przez ówczesnego prezydenta Francji Valerego Giscard' d’Estainga i kanclerza RFN Helmuta Schmidta koncepcji Europejskiego Systemu Walutowego, który został zatwierdzony przez Radę EWG w grudniu 1978 r. i zaczął funkcjonować od 13 marca 1979 r. Jego genezę należy upatrywać w koncepcjach unii gospodarczej i walutowej oraz w trudnościach w jej realizacji.