„Postanowienia artykułu VIII o zobowiązaniu do niestosowania restrykcji w odniesieniu do płatności związanych z bieżącymi transakcjami międzynarodowymi dotyczą docelowo wszystkich krajów członkowskich MFW. Mocy wiążącej nabierają jednak w stosunku tylko do tych krajów, które akceptują to zobowiązanie w sposób formalny, powiadamiając o tym Fundusz. Taka akceptacja oznacza przyjęcie raz na zawsze statusu danej waluty jako wymienialnej, niezależnie od stosowania następnie w praktyce ograniczeń, które w świetle postanowień artykułów Funduszu należy uznać za przejściowe, spowodowane okresowymi trudnościami”1.
Wymienialność walut określona w artykule VIII dotyczy wyłącznie transakcji między krajami członkowskimi MFW. W tabeli 7 znajduje się wykaz krajów, których waluty są wymienialne w rozumieniu art. VIII ust. 2, 3, i 4 statutu MFW. Podano w niej również daty wprowadzania tej wymienialności.
„Pełna wymienialność waluty w warunkach odejścia od wymienialności na złoto oznacza nieograniczoną możliwość wymiany waluty krajowej na inną walutę (względnie zamianę należności międzynarodowych w jednej walucie na należności w innej walucie). Wymienialność ta może się odbywać na żądanie krajowych i zagranicznych uczestników transakcji, w związku z płatnościami z tytułu bieżących operacji handlowych, z tytułu eksportu kapitału oraz wszelkich innych tytułów. Taka «absolutna» wymienialność oznacza stan, w którym przepływ walut odbywa się swobodnie pomiędzy krajowcami i cudzoziemcami, w dowolnej formie, w dowolnym celu, w dowolnym czasie i w dowolnej wysokości”1.
Obecnie około 40 krajów posiada waluty całkowicie wymienialne, m.in. USA, Niemcy, Japonia, Szwajcaria, Wielka Brytania, niektóre kraje naftowe: Zjednoczone Emiraty Arabskie, Kuwejt a także blisko 10 krajów rozwijających się, jak np. Gujana, Jamajka i inne (patrz tabela 8).
Leave a reply