Status walut rezerwowych zdobywały te waluty również pod wpływem szerszego ich zastosowania na międzynarodowym rynku kredytowym i na eurorynku pieniężnym i kapitałowym w charakterze walut lokacyjnych i transakcyjnych. Do wzrostu ich roii jako walut rezerwowych przyczynił się również rozwój narodowych rynków kredytowych krajów UE i Japonii. Dobrze rozwinięty szwajcarski rynek kapitałowy pozwolił utrzymać frankowi szwajcarskiemu status waluty rezerwowej. Czynnikiem promującym waluty powyższych krajów do rangi walut rezerwowych było również to, że rezerwy przetrzymywane w tych walutach spełniały w dużym stopniu kryterium optymalizacji, ponieważ wahania ich kursów w dużym stopniu wzajemnie się kompensowały. Jeśli rósł kurs dolara, to spadał kurs marki niemieckiej i jena japońskiego oraz z reguły innych walut wymienialnych. Spadek kursu dolara USA oznaczał natomiast wzrost kursu marki niemieckiej, jena japońskiego i innych walut wymienialnych. Można zatem powiedzieć, że stosowany w praktyce banków centralnych zestaw walut rezerwowych z punktu widzenia zabezpieczenia względnej stabilności wartości rezerw walutowych spełnia mniej więcej taką samą funkcję jak SDR oparte na koszyku pięciu walut.
W płynności oficjalnej mierzonej wielkością rezerw walutowych główną rolę odgrywają w latach osiemdziesiątych złoto i dewizy. Pozycja rezerwowa w MFW może wprawdzie wzrosnąć w liczbach bezwzględnych po podwyżce kwot krajów członkowskich MFW, ale jej rola w całości rezerw walutowych będzie nadal mała. Co się tyczy SDR, to w przypadku wznowienia ich emisji (a na to się zanosi) może wzrosnąć ich udział w rezerwach walutowych, będzie on jednak nadal mało znaczący.
Prawdopodobnie w nadchodzących latach stosowane będą w charakterze walut rezerwowych te same waluty wymienialne, jakie były stosowane w latach 1982-1994. Mogą tu oczywiście wystąpić pewne przesunięcia w ich procentowym udziale, spowodowane czynnikami określającymi pozycję tych walut w międzynarodowych stosunkach finansowych, w międzynarodowym obrocie gospodarczym oraz stopień ich akceptowania w charakterze walut rezerwowych przez banki centralne krajów rozwiniętych i krajów rozwijających się.
Należy podkreślić, że banki centralne krajów członkowskich MFW w swej polityce dywersyfikacji rezerw walutowych poszukiwać będą nadal rozwiązań optymalizacyjnych i w polityce kształtowania rezerw walutowych kierować się będą zasadą przezorności i bezpieczeństwa. W pewnym stopniu brać będą również pod uwagę czynnik dochodowości tych rezerw. Nie będą się zapewne wyzbywać złota, które wprawdzie zostało wyparte z międzynarodowego systemu walutowego, ale nadal pozostaje ważnym aktywem rezerwowym {patrz tabela 1). Procentowy udział złota w całości rezerw walutowych będzie podlegał wahaniom, jeśli będą one nadal ujmowane w statystykach według londyńskiej rynkowej ceny złota.
Leave a reply