Od początku lat siedemdziesiątych banki handlowe operujące na swych macierzystych rynkach kredytowych rozwinęły na niebywałą skalę operacje zagraniczne, związane z finansowaniem międzynarodowych obrotów gospodarczych i przepływami kapitałów. Wzrost zagranicznych obrotów tych banków spowodował, że narodowe rynki kredytowe wielu krajów uprzemysłowionych miały zasięg międzynarodowy.
Głównymi ośrodkami międzynarodowego rynku kredytowego w latach osiemdziesiątych były: angielski, amerykański, japoński i niemiecki rynek kredytowy. Rozwinięte rynki kredytowe o zasięgu międzynarodowym mają takie kraje, jak Francja, Szwajcaria, Holandia, Włochy, Kanada i niektóre rozwinięte kraje azjatyckie. Powyższe ośrodki kredytowe funkcjonują w powiązaniu z rynkami towarowymi, walutowymi oraz eurorynkami pieniężnym i kapitałowym.
W głównych ośrodkach rynków kredytowych operują nie tylko banki krajowe, ale i banki zagraniczne, które mają tam swoje oddziały, placówki bankowe i przedstawicielstwa. Prowadzi to do wykształcenia się swego rodzaju kooperacji bankowej i umiędzynarodowienia działalności banków oraz niektórych narodowych rynków kredytowych.
O międzynarodowej randze rynków kredytowych w Wielkiej Brytanii, USA, Japonii i RFN decydowały głównie banki macierzyste tych krajów, prowadzące operacje zagraniczne w innych ośrodkach międzynarodowego rynku kredytowego. Potwierdzeniem tej tezy mogą być dane dotyczące zagranicznych aktywów bankowych narodowych banków głównych krajów zachodnich. Odpowiednie dane zawiera tabela 15.
Przedstawione są w niej międzynarodowe aktywa we wszystkich walutach banków tych krajów w następujących osiemnastu państwach: Austrii, Belgii, Danii, Finlandii, Francji, Hiszpanii, Holandii, Irlandii, Japonii, Kanadzie, Luksemburgu, Norwegii (od 1992 r.), Szwajcarii, Szwecji, USA i Wielkiej Brytanii. Kraje nordyckie obejmują Danię, Finlandię, Norwegię (od 1992 r.) i Szwecję. Aktywa
Leave a reply