W Belgii prowadziło działalności w I połowie 1985 r. 57 banków zagranicznych. Udział ich aktywów w całości aktywów banków belgijskich wynosił w 1985 r. 51%.
Jak widać z powyższych danych, Wielka Brytania, Luksemburg i Belgia to te kraje UE, których narodowe rynki kredytowe były najsilniej powiązane z siecią zagranicznych oddziałów i placówek bankowych. Tak wysokiego udziału aktywów banków zagranicznych w tych krajach w całości aktywów bankowych nie dało się zaobserwować na innych rozwiniętych narodowych rynkach kredytowych. Wprawdzie we Francji istniało w I połowie 1985 r. 147 zagranicznych placówek bankowych, ale udział ich aktywów w całości aktywów banków francuskich wynosił w tym czasie tylko 18,2%.
Inna sytuacja w tym okresie była w RFN, Japonii i USA. W RFN istniało na koniec 1985 r. 287 zagranicznych placówek bankowych, reprezentujących 95 różnych banków zagranicznych, ale udział ich aktywów w całości aktywów banków w RFN wynosił zaledwie 2,4%.
Japoński rynek kredytowy był silnie powiązany z zagranicznymi rynkami kredytowymi, głównie poprzez aktywność banków japońskich na tamtych rynkach. W samej Japonii działało w I połowie 1985 r. 112 zagranicznych instytucji bankowych. Jednakże udział ich aktywów w całości aktywów banków japońskich wynosił zaledwie 3,6%.
Lepsza pod tym względem była sytuacja w USA. Na koniec czerwca 1985 r. w USA było 783 zagranicznych placówek bankowych, reprezentujących około 350 banków zagranicznych, ale udział ich aktywów w całości aktywów banków USA wynosił tylko 12%'.
O międzynarodowej randze rynków kredytowych Wielkiej Brytanii, USA, Japonii i RFN decydowały główne banki macierzyste tych krajów, prowadzące operacje zagraniczne w innych ośrodkach rynku kredytowego. Potwierdzeniem tej tezy mogą być dane dotyczące zagranicznych aktywów bankowych narodowych banków głównych krajów kapitalistycznych (patrz rozdział XI).
Leave a reply