Płynny kurs jest stosowany powszechnie przez kraje uprzemysłowione od marca 1973 r. Może to być kurs przyjęty i chroniony przez władze poszczególnych krajów (jest to wówczas tzw. typ niezależnego kursu walutowego) lub zastosowany przez grupę krajów w stosunku do waluty kraju trzeciego. Przykładem może tu być utrzymanie przez kraje EWG1 płynnych kursów swoich walut w stosunku do dolara USA na ich rynkach wewnętrznych.
Kurs stały krótkookresowy (tzw. kurs pełzający) – to taki kurs stały, który ulega częstym zmianom, najczęściej pod wpływem wyższego tempa inflacji w kraju w porównaniu z zagranicą. To właśnie różnica w stopach inflacji wpływa na częstotliwość zmian kursu. Ten typ kursu stosowany był głównie w Brazylii. Od 14 października 1991 r. złoty polski ma kurs pełzający2, polegający na dewaluacji waluty polskiej o 11 starych zł dziennie (od poniedziałku do piątku) czyli o 1,8% miesięcznie i o 21,6% rocznie. Od 27 sierpnia 1993 r. (po skokowej dewaluacji złotego o 8%) zmniejszono współczynnik „pełzania” do 1,6% miesięcznie. W 1994 r. dwukrotnie zmieniono zakres dewaluacji – 12 września z 1,6% do 1,5%, 30 listopada zaś do 1,4% miesięcznie. Od 16 lutego 1995 r. współczynnik dewaluacji złotego obniżono do 1,2%, a od 8 stycznia 1996 r. do 1% miesięcznie.
16 maja 1995 r. upłynniono kurs złotego, co umożliwia bankom dowolne ustalanie kursów w rozliczeniach z klientami, a na rynku międzybankowym ceny walut nie mogą wykraczać poza granice ±7% od kursu centralnego NBP dla dolara USA i marki niemieckiej przy zachowaniu dewaluacji pełzającej w stosunku do koszyka pięciu walut.
Kurs stały o szerokiej marży wahań wokół parytetu (lub kursu c e n t r a I n e g o)-ma szeroki zakres wahań wokół parytetu, co pozwala eliminować krótkookresowe lub przejściowe zakłócenia w bilansie płatniczym. Kursy stałe wy-
Leave a reply