Utrzymywanie kursów różnicowanych wymaga dobrej ewidencji finansowej, sprawnej kontroli nad wpływami z eksportu i wydatkami na import oraz stabilności cen krajowych. Przez stosowanie kursów różnicowanych władze krajowe mogą osiągać korzystne terms of trade (gdy stosują kurs zawyżony do eksportu, na który istnieje nieelastyczny popyt na rynkach zagranicznych), mogą pobudzać eksport (przez kursy zaniżone), mogą ograniczać import, zapewniać wpływy fiskalne oraz oddziaływać na strukturę produkcji i obrotów handlowych z zagranicą. Z punktu widzenia stopnia ingerencji państwa w kształtowanie się kursu (lub kursów) waluty krajowej można wyodrębnić trzy kategorie kursu:
– 1. Kurs wolnorynkowy, wyznaczany wyłącznie przez popyt i podaż na rynku walutowym. Nie ma tu ingerencji państwa.
– 2. Kursy walutowe, które wymagają ograniczonej ingerencji państwa (są to więc kursy płynne, które wymagają okresowych interwencji walutowych, kursy stałe o rozszerzonej marży wahań i kursy pełzające).
– 3. Kursy walutowe, które wymagają nie tylko interwencji na rynkach walutowych, ale i zastosowania innych środków polityki gospodarczej dla utrzymania danego systemu kursu walutowego. Do tej grupy kursów można zaliczyć kursy sztywne, a przede wszystkim kursy dualne i różnicowane. W warunkach funkcjonowania systemu waluty złotej kursy sztywne były elementem pasywnym. Działał tu wówczas niezwykle sprawnie sam mechanizm wyrównywania bilansu płatniczego poprzez dwukierunkowe ruchy cen, płac i stopy procentowej. W odróżnieniu od systemu sztywnych kursów walut, przy kursach różnicowanych istota sprawy sprowadza się do ich różnorodnego wykorzystywania dla osiągania wielu celów polityki gospodarczej.
Leave a reply