Instytucjonalni inwestorzy euroobligacji – kontynuacja

Wśród instytucjonalnych inwestorów należy wymienić przede wszystkim wielkie towarzystwa ubezpieczeniowe (głównie towarzystwa ubezpieczeń na życie, gdzie prym wiodą towarzystwa amerykańskie, jeśli idzie o ich siłę lokacyjną), publiczne i prywatne fundusze emerytalne, instytucje ubezpieczeniowe morskie i lotnicze (które przeszły w ostatnich latach do lokowania swych funduszy w papierach wartościowych denominowanych w dolarach, mimo że duża część ich działalności koncentruje się w Londynie), kluby zabezpieczenia i ochrony, które w latach siedemdziesiątych zostały utworzone jako instytucje współpracujące z poolami ubezpieczeniowymi utworzonymi przez międzynarodowe spółki właścicieli statków i spółek naftowych oraz spółki lokacyjne.

Instytucjonalni inwestorzy są poważnymi konkurentami banków handlowych na rynku euroobligacji. Dysponują oni (w szczególności instytucje ubezpieczeń na życie) dużymi kapitałami, które lokują na narodowych rynkach kapitałowych i na rynkach euroobligacji. Duża zdolność kapitalizacyjna np. instytucji ubezpieczeń na życie bierze się stąd, że akumulacja kapitałowa w formie składek ubezpieczeniowych dokonuje się tu bardzo równomiernie. Większą część składek płaci się bowiem w postaci nabywania długoterminowych polis ubezpieczeniowych. Instytucje ubezpieczeń na życie z reguły nie tylko zapewniają ochronę ubezpieczeniową w przypadku zaistnienia ryzyka śmierci, lecz stanowią również celową formę długofalowego oszczędzania przez osoby fizyczne. Z uwagi na fakt istnienia długoterminowych polis ubezpieczeniowych wydatki instytucji ubezpieczeń na życie z tytułu zaistniałych ryzyk są zazwyczaj niższe do zainkasowanych składek (tzw. premii ubezpieczeniowych). Stwarza to tym instytucjom szerokie możliwości plasowania nadwyżek składek na rynku kapitałowym w formie kupna papierów wartościowych o stałym oprocentowaniu. Nadwyżki składek mają również inne towarzystwa ubezpieczeniowe.