Uważny czytelnik mógł się już zorientować po przeczytaniu rozdziałów VI11-XII niniejszej książki, że główne centra finansowe świata znajdują się w Ameryce Północnej, Europie Zachodniej i w Azji. Nie ma jednoznacznych kryteriów, na podstawie których można byłoby dokonać zaszeregowania poszczególnych centrów finansowych i ocenić ich rolę oraz rangę w międzynarodowym obrocie gospodarczym i finansowym.
Jednym z kryteriów może być, według autora, koncentracja i wielkość obrotów na rynku walutowy m, kredytowy m i na eurorynkach w stolicach poszczególnych krajów. Z punktu widzenia tego kryterium najważniejszymi centrami finansowymi świata są Londyn, Nowy Jork i Tokio. Można te miasta określić mianem centrów głównych. W dalszej kolejności można wymienić regionalne centra finansowe. Najważniejsze ośrodki mieszczą się w głównych miastach krajów UE (Frankfurt nad Menem, Paryż, Rzym, Luksemburg), w Szwajcarii (Zurych, Genewa, Bazylea), w Kanadzie, Australii, Singapurze i w Honkongu. Istnieją też centra Offshore, określane w literaturze ekonomicznej mianem centrów peryferyjnych. Rola spełniana przez powyższe główne, regionalne i peryferyjne centra finansowe została naświetlona i zilustrowana odpowiednim materiałem faktograficznym przy sposobności omawiania międzynarodowego rynku walutowego, kredytowego, eurorynków i globalizacji rynków finansowych (rozdział VIII-XI).
Wymienione powyżej centra finansowe powstawały (i umacniały swą pozycję w finansach międzynarodowych i w międzynarodowym obrocie gospodarczym) w Krajach o dużej tradycji bankowej i dynamice rozwojowej. Historycznie rzecz ujmując, w XIX wieku centrum finansowym świata był Londyn. To właśnie tam znajdował się główny ośrodek operacji bankowych i finansowych świata. Odgrywał on w XIX wieku najważniejszą rolę w finansowaniu handlu światowego. W XX wieku miasto to utrzymywało niekwestionowaną pozycję jako jedno z trzech największych centrów finansowych świata.
Leave a reply