Europejski System Walutowy stał się w latach osiemdziesiątych najważniejszym elementem integracji walutowej EWG. Funkcjonował on dosyć sprawnie. Przyczynił się do wzrostu stabilizacji walutowej w EWG. Stanowił on sedno strefy walutowej EWG. Mechanizm jego funkcjonowania zostanie przedstawiony w rozdziale VI, poświęconym analizie głównych stref walutowych.
Pomimo niepowodzeń w realizacji poszczególnych koncepcji unii gospodarczej i walutowej powrócono do sprawy tej unii na konferencji Rady Europejskiej w Hanowerze (27-28 czerwca 1988 r.). Na mocy decyzji tej Rady powierzono Komitetowi Delorsa (przewodniczącego Komisji Wspólnot Europejskich) opracowanie propozycji w sprawie konkretnych środków mających na celu realizację unii gospodarczej i walutowej w ramach EWG. Raport J. Delorsa został opublikowany w kwietniu 1989 r. Zawiera on uzasadnienie potrzeby realizacji w ramach EWG unii gospodarczej i walutowej oraz przedstawia propozycje etapów prowadzących do osiągnięcia tej unii.
Unia walutowa została określona w tym raporcie jako obszar, na którym byłaby zapewniona: 1) pełna i nieodwracalna wymienialność walut, 2) całkowita liberalizacja transakacji kapitałowych i pełna integracja rynku finansowego oraz 3) eliminacja wahań kursów walut i nieodwołalne usztywnienie tych kursów. Zastąpienie walut narodowych wspólną walutą mogłoby stanowić, że względów ekonomicznych, psychologicznych i politycznych, naturalny i pożądany jej element i świadczyć o nieodwracalności przejścia do unii.
Leave a reply